ΟΓΕ Καλεί τις γυναίκες να δώσουν μαχητικό «παρών» στις Πρωτομαγιάτικες συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ

Κάλεσμα συμμετοχής στην απεργιακή συγκέντρωση της Πρωτομαγιάς, που θα γίνει την Τετάρτη 1η Μάη στο Σύνταγμα, στις 10.30 π.μ., απευθύνει η Ομοσπονδία Γυναικών Ελλάδας. Η προσυγκέντρωση της ΟΓΕ είναι στο Ταχυδρομείο του Συντάγματος στις 9.30 π.μ.

Στο κάλεσμα της για την εργατική Πρωτομαγιά, σημειώνει τα εξής:

«Εργαζόμενες και άνεργες, αυτοαπασχολούμενες της πόλης και της υπαίθρου, φοιτήτριες, νέες μητέρες, συνταξιούχοι, μετανάστριες και πρόσφυγες,

Η Ομοσπονδία Γυναικών Ελλάδας (ΟΓΕ) σας καλεί να δώσουμε όλες το μαχητικό μας ''παρών'' στην απεργία της Πρωτομαγιάς και στις συγκεντρώσεις που οργανώνει το ΠΑΜΕ σε όλη την Ελλάδα.

Σας καλεί να τιμήσουμε τους μεγάλους εργατικούς αγώνες των εργαζομένων, που δεν συμβιβάστηκαν με τις απάνθρωπες συνθήκες δουλειάς, με την εργασία χωρίς δικαιώματα, με την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Ανάμεσα σ' αυτούς και χιλιάδες γυναίκες εργαζόμενες που έδωσαν ακόμα και τη ζωή τους, όπως στο Σικάγο το 1886, όπως στη Θεσσαλονίκη το 1936, για να ζήσουν οι ίδιες, τα παιδιά τους, οι μελλοντικές γενιές μια αξιοπρεπή ζωή.

Οι θυσίες τους δεν πήγαν χαμένες. Αποτελούν την πυξίδα για το σύγχρονο και αθόρυβο ηρωισμό των πρωτοπόρων γυναικών σήμερα στους χώρους δουλειάς, στις γειτονιές στις πόλεις και την ύπαιθρο, στα πανεπιστήμια. Ηρωισμός σήμερα είναι οι μάχες που δίνει καθημερινά η εργαζόμενη μητέρα που πάει στη δουλειά, συμμετέχει στο σωματείο, οργανώνει την απεργία, παρά τους εκβιασμούς της εργοδοσίας. Είναι οι μάχες που δίνουν καθημερινά οι νέες γυναίκες, σπουδάστριες και εργαζόμενες που συλλογικά διεκδικούν τη μόρφωση, τη γνώση και τα εργασιακά τους δικαιώματα, συμμετέχοντας στους Συλλόγους και τα Σωματεία τους.

Σήμερα, που υπάρχουν οι δυνατότητες, λόγω της προόδου της επιστήμης και της τεχνολογίας, θα μπορούσαμε να έχουμε όλες οι εργαζόμενες μία μόνιμη και σταθερή εργασία, με πλήρη εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα, καθώς και ολόπλευρη προστασία της μητρότητας.

Όμως τα δικαιώματά μας σκοντάφτουν πάνω στα κέρδη των βιομηχάνων, των τραπεζιτών, των μεγαλεμπόρων, των μεγαλοξενοδόχων και των εφοπλιστών. Κυβέρνηση, Ευρωπαϊκή Ένωση και όλα τα κόμματα που τους υπηρετούν, τσακίζουν τα δικαιώματά μας για να κερδίζουν αυτοί στον ανταγωνισμό με τους επιχειρηματικούς ομίλους άλλων κρατών ή ιμπεριαλιστικών συμμαχιών. Όποιες διαφορές προβάλουν μεταξύ τους, ιδιαίτερα σήμερα μπροστά στις εκλογές, είναι ψευδεπίγραφες και κάλπικες, αφού στηρίζουν το σύστημα που γεννάει φτώχεια, πολέμους και προσφυγιά. Θέλουν να αποδεχτούμε ότι θα ζούμε με ψίχουλα, προβάλλοντας τη λογική του ''μικρότερου κακού''.

Μας καταδικάζουν να ζούμε με μισθούς και συντάξεις πείνας, με ευέλικτες εργασιακές σχέσεις, με εργασία χωρίς δικαιώματα, με φορολεηλασία, ενώ η μητρότητα θεωρείται κόστος για την εργοδοσία και το κράτος και η φροντίδα των παιδιών, των ηλικιωμένων, των ΑμΕΑ είναι ατομική - οικογενειακή μας υπόθεση, για την οποία πρέπει να βάλουμε βαθιά το χέρι στην τσέπη.

Δίνουν ''γη και ύδωρ'' στους φονιάδες των λαών. Όχι μόνο διαθέτουν πολλά δισ. ευρώ για τους στρατιωτικούς εξοπλισμούς, ενώ οι οικογένειές μας στενάζουν, αλλά έχουν μετατρέψει την Ελλάδα σε μια απέραντη αμερικανοΝΑΤΟική βάση, στηρίζοντας τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς στην περιοχή, παίζοντας στο παιχνίδι της μοιρασιάς για λογαριασμό των ελληνικών μονοπωλιακών ομίλων. Γι' αυτό και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί τον "προτιμώμενο εταίρο" στα βάρβαρα σχέδιά τους.

Φτάνει πια!

Δεν θα υποτάξουμε τις ανάγκες μας στα συμφέροντα των επιχειρηματικών ομίλων, όπως επιδιώκουν όλοι οι μηχανισμοί που τους στηρίζουν, η ΕΕ, οι κυβερνήσεις, τα κόμματα, καθώς και ο εργοδοτικός και κυβερνητικός συνδικαλισμός.

Με τη μαζική μας συμμετοχή στα συλλαλητήρια της Πρωτομαγιάς, στο πλευρό του ΠΑΜΕ, σπάμε τη μοιρολατρία και την απογοήτευση. Οργανώνουμε την πάλη μας και διεκδικούμε τη ζωή που μας αξίζει. 

Βγαίνουμε μπροστά στον αγώνα για τα σύγχρονα δικαιώματά μας στην εργασία, τη μητρότητα, τον ελεύθερο χρόνο

Ευρωπαϊκή Ενωση και Ευρωπαϊκός Πολιτισμός

Αν κάποιος επιχειρούσε να χαρακτηρίσει τη σχέση που υπάρχει ανάμεσα στην Ευρωπαϊκή Ενωση και τον Ευρωπαϊκό Πολιτισμό, όπως αυτός εξελίχτηκε ιστορικά και κοινωνικά με το πέρασμα των αιώνων, νομίζω ότι θα διαπίστωνε ότι η σχέση αυτή δεν είναι μόνο αντιφατική, αλλά, στην ουσία της, είναι σχέση εχθρική.Αυτό σημαίνει ότι οι πολιτικές επιλογές, η στρατηγική και οι οικονομικές επιδιώξεις της Ευρωπαϊκής Ενωσης υπονομεύουν, και τις περισσότερες φορές ακυρώνουν, όλα όσα μας κληροδότησαν, ήδη από την ελληνική αρχαιότητα, οι μεγάλοι καλλιτέχνες, φιλόσοφοι και επιστήμονες. Πολλοί μπορεί, ενδεχομένως, να διαφωνήσουν με αυτήν τη διαπίστωση, προβάλλοντας ως επιχείρημα ότι η Ευρωπαϊκή Ενωση στηρίζει τον πολιτισμό και την ευρωπαϊκή πολιτιστική κληρονομιά, αφού θεσμοθετεί συνέχεια ποικίλες εκδηλώσεις, όπως εκθέσεις, βραβεία, πολιτιστικά προγράμματα, πολιτιστικές πρωτεύουσες κ.ά. Την οργάνωση, όμως, και τη διεκπεραίωση αυτών των δραστηριοτήτων την αναλαμβάνουν οικονομικοί οργανισμοί, ΜΚΟ, αλλά και μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι που δεν έχουν καμιά ουσιαστική σχέση με τον Πολιτισμό. Αντίθετα, τον διαχειρίζονται σαν να είναι εμπόρευμα προς πώληση, το οποίο τότε μόνο έχει αξία, όταν είναι κερδοφόρο. Διοργανώνουν λοιπόν εκδηλώσεις, οι οποίες, πέρα από τη θυμηδία που προκαλούν, αποκαλύπτουν και τη λογική των διοργανωτών τους, που δεν είναι άλλη από τη λογική των μεγάλων διαφημιστικών εταιρειών. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το περίφημο εκείνο τρένο στο οποίο επιβιβάστηκαν πάνω από εκατό Ευρωπαίοι συγγραφείς και διένυσαν 7.500 χιλιόμετρα της ευρωπαϊκής επικράτειας, κατεβαίνοντας σε ενδιάμεσους σταθμούς για να διαβάσουν αποσπάσματα από το έργο τους.¹

Η ΕΕ χρησιμοποιεί τον Πολιτισμό σαν ένα ακόμη εργαλείο για την κερδοφορία του κεφαλαίου

Εξάλλου, αν κάποιος διαβάσει τα κείμενα που αφορούν τις δράσεις της ΕΕ για τον Πολιτισμό, ήδη από τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, θα διαπιστώσει ότι οι δράσεις αυτές εντάσσονται στο γενικότερο πλαίσιο της οικονομικής και πολιτικής ισχυροποίησης του κεφαλαίου απέναντι στους ανταγωνιστές του, όπως είναι οι ΗΠΑ, και ενάντια στην εργατική τάξη της Ευρώπης. Κεντρικός στόχος τους είναι να δημιουργηθεί μια ενοποιημένη ευρωπαϊκή συνείδηση, η περίφημη «ευρωπαϊκή ιδέα», ώστε να πετύχουν, με αυτόν τον τρόπο, την ταξική ειρήνη, προβάλλοντας κάλπικα ιδεώδη περί δήθεν ισότητας, δημοκρατίας και άλλα παρόμοια. Επίσης, στα κείμενα που αφορούν τον Πολιτισμό, η κατάχρηση των όρων «επιχειρηματικότητα», «ανταγωνιστικότητα», «διαχείριση», «εξουσία και επιρροή», από τη μια και η σύνδεση του Πολιτισμού με την καπιταλιστική ανάπτυξη, από την άλλη, φανερώνουν ότι η ΕΕ χρησιμοποιεί τον Πολιτισμό σαν ένα ακόμη εργαλείο για την κερδοφορία του κεφαλαίου. Ο τρόπος, για παράδειγμα, με τον οποίο διατυπώνονται οι στόχοι του προγράμματος «Δημιουργική Ευρώπη 2014 - 2020» δεν μας αφήνει πολλά περιθώρια για αμφιβολίες και αμφισβητήσεις. Το πρόγραμμα, σύμφωνα με τους συντάκτες του, επιδιώκει, μεταξύ άλλων, τα παρακάτω:²

(...)

• Διασφαλίζει και προωθεί την πολιτιστική και γλωσσική ποικιλομορφία και ενισχύει τον πολιτιστικό πλούτο της Ευρώπης.
• Συμβάλλει στους στόχους της Ευρώπης, για ευφυή, βιώσιμη και χωρίς αποκλεισμούς οικονομική ανάπτυξη.
• Βοηθά τους πολιτιστικούς και δημιουργικούς τομείς να προσαρμοστούν στην ψηφιακή εποχή και στην παγκοσμιοποίηση.
• Δημιουργεί νέες διεθνείς ευκαιρίες, αγορές και ακροατήρια (...)

Οσον αφορά τον πρώτο στόχο, ο τρόπος με τον οποίο διατυπώνεται, είναι εντελώς υποκριτικός. Αναρωτιόμαστε ποιας Ευρώπης ο πολιτιστικός πλούτος διαφυλάσσεται και προωθείται. Πού εντάσσεται, αλήθεια, ο ρωσικός πολιτισμός; Θα μπορούσε, για παράδειγμα, να μας πει κάποιος σε ποιον λογοτεχνικό κανόνα ανήκουν οι μεγάλοι Ρώσοι κλασικοί συγγραφείς; Τα θεατρικά έργα του Τσέχοφ ανεβαίνουν συνέχεια στις θεατρικές σκηνές της Ευρώπης, οι κινηματογραφικές και τηλεοπτικές παραγωγές των μεγάλων μυθιστορημάτων του Τολστόι, όπως «Πόλεμος και Ειρήνη» και «Αννα Καρένινα», δεν σταματούν. Ωστόσο, οι επιφορτισμένοι με την προώθηση και τη στήριξη του Ευρωπαϊκού Πολιτισμού γραφειοκράτες της ΕΕ εξαιρούν από τον πολιτισμό αυτόν, από πολιτική και ιδεολογική σκοπιμότητα, μια από τις σημαντικότερες εκφάνσεις του, τη ρωσική πολιτιστική παραγωγή. Και όχι μόνο αυτό. Αποκλείουν, ή ακόμη χειρότερα παραχαράσσουν, τη σοβιετική λογοτεχνική παραγωγή. Τρανταχτό παράδειγμα είναι η περίπτωση του Μαγιακόφσκι: Επειδή είναι δύσκολο να παραβλέψουν τη μεγάλη συμβολή του ποιητικού του έργου στη διαμόρφωση της ευρωπαϊκής πρωτοποριακής ποίησης, τον παρουσιάζουν σαν δήθεν θύμα της λαϊκής κυβέρνησης των Σοβιέτ.

Αν πάλι προσέξουμε τη διατύπωση του δεύτερου και του τρίτου στόχου, νομίζω ότι όλοι θα πρέπει να ανησυχήσουμε. Τι είδους Τέχνη είναι αυτή που θα πρέπει να συμβάλει στην «ευφυή» (!) οικονομική ανάπτυξη και να προσαρμοστεί στην παγκοσμιοποίηση και την ψηφιακή εποχή με τη βοήθεια (!) της ΕΕ; Πού βρίσκεται αλήθεια η ελευθερία της Τέχνης, για την οποία κόπτεται η αστική διανόηση; Μια Τέχνη που πρέπει να προσαρμοστεί, και μάλιστα με τη βοήθεια γραφειοκρατικών μηχανισμών, στις πολιτικές και οικονομικές επιδιώξεις της ΕΕ, δεν είναι Τέχνη, αλλά πολιτιστικό έκτρωμα. Εξάλλου, ο φαρισαϊσμός και η υποκρισία αποκαλύπτονται, χωρίς αιδώ, στο τέλος. Ο Πολιτισμός για την ΕΕ είναι εμπόρευμα και αποκτά αξία μόνο εφόσον δημιουργεί νέες αγορές και συμβάλλει στην κερδοφορία του ευρωπαϊκού κεφαλαίου.

Μέσα από τη λογοτεχνία...

Οι αντιφάσεις, όμως, δεν σταματούν εδώ. Η ΕΕ, παρά τις φιλολαϊκές διακηρύξεις της και την υποτιθέμενη πίστη της στις δημοκρατικές και ανθρωπιστικές αξίες, υπήρξε, από τότε που ιδρύθηκε, μια ιμπεριαλιστική συμμαχία κρατών, η οποία είχε ως στόχο τη στήριξη και την ανάπτυξη του μεγάλου κεφαλαίου, μέσα από την οικονομική και πνευματική εκμετάλλευση των λαών της Ευρώπης. Εδώ, νομίζω, βρίσκεται ο πυρήνας του προβλήματος. Υπάρχει, άραγε, κάποια σχέση ανάμεσα σ' αυτήν την αντιλαϊκή συμμαχία και την ουσία του Ευρωπαϊκού Πολιτισμού; Αν λάβουμε υπόψη μας, για παράδειγμα, την εξέλιξη της ευρωπαϊκής λογοτεχνίας, από τα Ομηρικά έπη μέχρι την αρχαία ελληνική τραγωδία, από τον Βιργίλιο μέχρι τη βυζαντινή υμνογραφία, από τα ιπποτικά τραγούδια του Μεσαίωνα μέχρι τον Δάντη, από τον Σαίξπηρ μέχρι το μεγάλο ρεαλιστικό μυθιστόρημα του 19ου αιώνα και αν προχωρήσουμε ακόμη πιο πέρα, έως τους Ευρωπαίους μοντερνιστές του 20ού αιώνα, τότε η απάντησή μας στο ερώτημα είναι απερίφραστα όχι.

Ο Σαίξπηρ στα μεγάλα ιστορικά του δράματα διαπιστώνει χωρίς αυταπάτες τον αδυσώπητο νόμο της Ιστορίας: Το παλιό σαπίζει και πεθαίνει, για να δώσει τη θέση του στο καινούργιο. Διαπιστώνει ότι ο βασιλιάς δεν είναι πια ελέω Θεού και «απογυμνώνει (...) τον μηχανισμό της εξουσίας κατά τρόπο άμεσο, χωρίς να προσφεύγει σε μύθους ή σε υπεκφυγές. Εκθρονίζει τη βασιλική μεγαλειότητα, την απογυμνώνει από κάθε αυταπάτη».³ Ο Θερβάντες, με όπλο την πικρή σάτιρα, δεν διστάζει να γελοιοποιήσει τις αξίες του φεουδαρχικού κόσμου που βρισκόταν στη δύση του. Ο Μολιέρος καυτηριάζει χωρίς οίκτο τις συνήθειες και τη ζωή της ανερχόμενης αστικής τάξης. Κατακεραυνώνει τη βλακεία και την υποκρισία, το κακό γούστο και την αλαζονεία, τον τυχοδιωκτισμό και το ατομικό βόλεμα. Ο Μπαλζάκ με την «Ανθρώπινη Κωμωδία» του καταγράφει, πηγαίνοντας κόντρα στις πολιτικές του πεποιθήσεις, τις συγκρούσεις και τις αντιφάσεις της αστικής κοινωνίας της εποχής του. Οπως επισημαίνει ο Ενγκελς, «ποτέ η σάτιρά του δεν είναι πιο κοφτερή και τόσο πικρή η ειρωνεία του, όπως όταν περιγράφει τους άντρες και τις γυναίκες που συμπαθεί περισσότερο, δηλαδή τους ευγενείς. Κι οι μόνοι άνθρωποι για τους οποίους μιλάει πάντα με ανυπόκριτο θαυμασμό είναι ακριβώς οι πολιτικοί του αντίπαλοι, (...), οι άνθρωποι που εκείνη την εποχή (από το 1830 έως το 1836) ήταν οι πραγματικοί εκπρόσωποι των λαϊκών μαζών».⁴ Ο Ντίκενς, από την άλλη, καταγράφει με ρεαλισμό την κατάσταση του αγγλικού προλεταριάτου και ξεσκεπάζει την απανθρωπιά του καπιταλισμού. Κι αν προχωρήσουμε πιο πέρα, στον 20ό αιώνα, διαπιστώνουμε ότι οι Ευρωπαίοι μοντερνιστές, από τον Προυστ μέχρι τον Τζόις και τον Ελιοτ, απορρίπτουν, μέσα από την οπτική βέβαια του αστού, με το έργο τους, την αστική ηθική και την καπιταλιστική κοινωνία.

Τα παραδείγματα που ανέφερα είναι ενδεικτικά, γιατί η περιδιάβαση στα μονοπάτια της ευρωπαϊκής λογοτεχνίας δεν τελειώνει εύκολα. Είναι δυνατόν, ωστόσο, να μας βοηθήσουν να καταλάβουμε ότι το νόημα και η ουσία της ευρωπαϊκής λογοτεχνικής κληρονομιάς, αλλά και της Τέχνης γενικότερα, βρίσκονται στον αντίποδα της πολιτικής που ασκούν όσοι, μέχρι σήμερα, διαφεντεύουν τη ζωή των λαών της Ευρώπης, και όχι μόνο αυτής. Μπορεί να διοργανώνουν πολιτιστικές εκδηλώσεις, μπορεί να θεσπίζουν λογοτεχνικά βραβεία, μπορεί να αναγγέλλουν πολιτιστικά προγράμματα, αυτό όμως που στην πραγματικότητα επιδιώκουν είναι να χειραγωγήσουν ιδεολογικά τη λαϊκή συνείδηση, ώστε να μπορούν ευκολότερα να συγκαλύψουν τα ιμπεριαλιστικά τους σχέδια.

Η συγκεκριμένη πολιτική, σε όλες τις εκδοχές και τις εκφάνσεις της, φανερώνει βαθιά άγνοια της ιστορικής νομοτέλειας, άγνοια η οποία αναπόφευκτα οδηγεί στην ύβρη και η ύβρη με τη σειρά της «φυτεύει τύραννον».⁵ Πρόκειται για μια ολέθρια αλυσίδα, η οποία, όμως, δεν είναι άθραυστη. Και αν δεν το καταλαβαίνουν όλοι αυτοί που νομίζουν ότι μπορούν αιώνια να κρατούν τους λαούς υποταγμένους στη θέλησή τους, δεν έχουν παρά να διαβάσουν προσεκτικά τον Β. Ουγκώ, ο οποίος εξηγεί γιατί η αλυσίδα κάποτε θα σπάσει: «(...) ο ένας»,γράφει, «μάχεται για ένα ιδανικό και ο άλλος για τις προλήψεις του. Ο ένας ίπταται, ο άλλος έρπει. Ο ένας μάχεται για την ανθρωπότητα, ο άλλος για τη μοναξιά του. Ο ένας θέλει την ελευθερία, ο άλλος θέλει την απομόνωση. Ο ένας υπερασπίζεται την κομμούνα, ο άλλος την ενορία. (...) Ο ένας παλεύει με βάραθρα, ο άλλος με χαντάκια. Ο ένας είναι άνθρωπος της καταιγίδας και της φουρτούνας, ο άλλος είναι άνθρωπος των βαλτόνερων από τα οποία βγαίνει μόνο πυρετός. Ο ένας έχει επάνω από το κεφάλι του το γαλάζιο του ουρανού, ο άλλος την ομίχλη. Ο ένας βρίσκεται στην κορυφή, ο άλλος στη σκιά».⁶

Το μέλλον της ανθρωπότητας δεν βρίσκεται στη σκιά και την ομίχλη, αλλά στην κορυφή και στο γαλάζιο του ουρανού. Σ' αυτήν την αρχή, τελικά, θεμελιώνεται το ουσιαστικό νόημα του Ευρωπαϊκού Πολιτισμού.

Σημειώσεις:

1. Martin Travers, «Εισαγωγή στη Νεότερη Ευρωπαϊκή Λογοτεχνία, από το ρομαντισμό ως το μεταμοντέρνο», μτφ. Ιωάννα Ναούμ - Μαρία Παπαηλιάδη, επιστημονική επιμέλεια - εισαγωγή Τάκης Καγιαλής, «Βιβλιόραμα», Αθήνα 2005, σ. 22-23

2. www.ypes.gr/UsersFiles/Off9297-f516-4off-a70e-eggr29751-28092016pdf

3. Γιάν Κοττ, «Σαίξπηρ ο σύγχρονός μας», πρόλογος Πίτερ Μπρουκ, «Ηριδανός», Αθήνα 1970, σ. 61

4. F. Engels στην M. Harkness (αρχές Απρίλη 1838)

5. Σοφοκλέους, Οιδίπους Τύραννος, στ. 873

6. Β. Ουγκώ, «1793», «Σύγχρονη Εποχή», σ. 249

Μαρία ΠΕΣΚΕΤΖΗ
Διδάκτορας Φιλολογίας, μέλος του ΔΣ της Πανελλήνιας Ενωσης Φιλολόγων

    

Οι ανεξόφλητοι λογαριασμοί των γυναικών με την ΕΕ...

Της Κάλι Καρά

Δεν έχουν τέλος ανεξόφλητοι λογαριασμοί των γυναικών της εργατικής τάξης, της λαϊκής οικογένειας με την ΕΕ και τις κυβερνήσεις των κρατών-μελών της, με τόση «ισότητα» που τους μοίρασαν οι πολιτικές της ΕΕ από τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, τη στρατηγική της Λισαβόνας μέχρι τη στρατηγική «Ευρώπη 2020».

Ό,τι και να πλασάρουν εν όψει εκλογών στις γυναίκες ψηφοφόρους, που θα φτάσουν στις κάλπες του Μάη, στις άνεργες, στις ευελικτοαπασχολούμενες, στις φτωχές αγρότισσες, στις γυναίκες του μικρομάγαζου με το λουκέτο στο χέρι ή σε αναμονή, στις συνταξιούχες, στις νέες της λαϊκής οικογένειας, αυτές βλέπουν ότι τα χρυσά κουτάλια της ΕΕ έχουν σκουριάσει και ότι ο καπιταλισμός έχει φτάσει στο τέλος της διαδρομής του ως κοινωνικό σύστημα, γι' αυτό γίνεται όλο και πιο επιθετικός στις κατακτήσεις και τα δικαιώματά τους, όλο και πιο βάρβαρος, με όλο και πιο εμφανές το ταξικό του μίσος.

Όλες οι κυβερνήσεις για δεκαετίες και η τωρινή κυβέρνηση που με «αριστερό» καπελάκι τους «πούλησε φύκια για μεταξωτές κορδέλες», δεν τολμούν να αποκαλύψουν ότι το γυναικείο εργατικό δυναμικό, στο όνομα πάντα της «ισότητας», παραμένει στη συνολικότερη στρατηγική του κεφαλαίου το καύσιμο της κερδοφορίας του, το πιο δόκιμο εργατικό δυναμικό προς εκμετάλλευση,για τη διασφάλιση φθηνότερης εργατικής δύναμης.

Με την ευρωπαϊκή μααστριχτική μέθοδο της μοιρασιάς της μιας θέσης εργασίας σε δυο και τρεις θέσεις μερικής απασχόλησης, ολικώς όμως απαλλαγμένες από εργασιακά δικαιώματα, εξυπηρετούν τον τελικό τους στόχο: Διά των γυναικών πρώτα και στο όνομα του συγκερασμού των εργασιακών και οικογενειακών τους υποχρεώσεων, επιτυγχάνεται η κατάργηση για όλους της πλήρους απασχόλησης και μαζί με αυτήν όλων των εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων.

Σε κάθε φτωχή αγροτική οικογένεια, η Ελληνίδα αγρότισσα παραμένει το διπλό θύμα της διαχρονικής ταξικής πολιτικής και των πρώην «συντηρητικών» και των νυν «αριστερών» κυβερνήσεων που συνυπογράφουν και υλοποιούν τις αντεργατικές, αντιλαϊκές, αντιαγροτικές πολιτικές της λυκοσυμμαχίας της ΕΟΚ παλαιότερα και της ΕΕ σήμερα.

Σαν να πρόκειται για φυσικό φαινόμενο, οι γυναίκες παραμένουν σταθερά πρωταγωνίστριες στην ανεργία (υποεκπροσώπηση στο εργατικό δυναμικό τη λένε), όπως σταθερή παραμένει η ψαλίδα για μικρότερη αμοιβή για ίση δουλειά, πρώτες στις ευέλικτες μορφές εργασίας, στη μερική απασχόληση, στην ανασφάλιστη εργασία.

Οι πολιτικές που έχουν να κάνουν με την εργασία, την Υγεία, την Παιδεία, τη μητρότητα, δεν χώρεσαν και δεν χωράνε στην ΟΝΕ.

Κρύβουν ότι η μητρότητα μπαίνει στις μυλόπετρες των νόμων της αγοράς και στην προκρούστεια κλίνη της ανταγωνιστικότητας και ότι η διαδικασία της αναπαραγωγής είναι σε όλες τις χώρες του «προοδευτικού» καπιταλιστικού κόσμου ένα προσοδοφόρο εμπόρευμα.

Κρύβουν ότι οι εργασιακές σχέσεις, όπως διαμορφώνονται με τις πολιτικές της ΕΕ αποτελούν «ναρκοπέδιο» για τη μητρότητα, ενώ τη στιγμή που η ανεργία θερίζει τις γυναίκες της λαϊκής οικογένειας, ανοίγουν διάπλατα το δρόμο για απολύσεις εγκύων.

Κρύβουν ότι η μητρότητα αποτελεί για την εκάστοτε κυρίαρχη τάξη το κομβικό σημείο πάνω στο οποίο στηρίζει τη διπλή εκμετάλλευση της γυναικείας εργατικής δύναμης, βρίσκεται στο στόχαστρο της αντιλαϊκής ταξικής πολιτικής, αντιμετωπίζεται ως «κόστος», που αντιστρατεύεται την ανταγωνιστικότητα των μονοπωλίων. 

Κάνοντας ταμείο, όλες αυτές οι γυναίκες και ελέγχοντας τον λογαριασμό τους, θα βρουν τους χίλιους εφαρμοστικούς μνημονιακούς νόμους που τους κατακρεούργησαν το μισθό και τη σύνταξη, τα ματωμένα πλεονάσματα, την υποβάθμιση των κοινωνικών υποδομών, τη φοροληστεία, τον πλειστηριασμό του κεραμιδιού που με αίμα έβαλαν πάνω από το κεφάλι τους.

Στους ανεξόφλητους λογαριασμούς τους, βρίσκονται και τα 4 δισ. ευρώ που πλήρωσε η χώρα μας για τις αμυντικές δαπάνες του ΝΑΤΟ, επίδοση που την κατατάσσει δεύτερη, μετά τις ΗΠΑ, στη χρηματοδότηση των δράσεων αυτής της λυκοσυμμαχίας, για την οποία έχει γίνει σημαιοφόρος στους επικίνδυνους σχεδιασμούς της στην περιοχή μας, μετατρέποντας τη χώρα σε απέραντο αμερικανοΝΑΤΟικό στρατόπεδο με τις απρόβλεπτες συνέπειες μιας σύρραξης.

Σε όσους θεατρινισμούς κι αν καταφεύγει ο κ. Τσίπρας, δεν καταφέρνει να πείσει ότι η επόμενη μέρα δεν θα είναι η συνέχεια της προηγούμενης, αφού οι εκατοντάδες μνημονιακοί νόμοι θα είναι εδώ, (δεν δεσμεύεται για την κατάργηση ούτε ενός μέτρου που επιβλήθηκε στο λαό με τα μνημόνια) η αυστηρή εποπτεία της ΕΕ, τα ματωμένα πλεονάσματα, η εργασιακή ζούγκλα, η φοροληστεία, η υποβάθμιση κάθε πτυχής της ανθρώπινης ζωής. Δεν καταφέρνει να κρύψει ότι η δήθεν νέα εποχή βασίζεται πάνω στα «αποκαΐδια» των δικαιωμάτων του λαού, των γυναικών και της νεολαίας.

Καμαρώνει ότι βγαίνουμε στις αγορές, που σημαίνει ότι και αυτά τα δανεικά, θα ξαναμπουκώσουν τις τσέπες των καπιταλιστών, ούτε μισό ευρώ δεν θα πάει στην Παιδεία, στην Υγεία, στην Πρόνοια και θα φορτωθούν ξανά στις πλάτες του ελληνικού λαού, στα παιδιά και τα εγγόνια του, για τις επόμενες δεκαετίες.

Καμιά εμπιστοσύνη σε όλους αυτούς τους γυρολόγους της πολιτικής που αλλάζουν κόμμα, όπως τα πουκάμισά τους, στις κάλπικες διαχωριστικές γραμμές της «προόδου και της συντήρησης». Καμιά εμπιστοσύνη στην κυρία, που έβγαλε το καπελάκι του ΠΑΣΟΚ και φόρεσε το «μοντέρνο» συνολάκι του Κινήματος Αλλαγής, και μιλάει νομίζοντας ότι οι εργαζόμενες έχουν μνήμη χρυσόψαρου.

Καμιά εμπιστοσύνη σε όλους αυτούς που επαγγέλλονται τη «νιότη», τη «φρεσκάδα» και το «άφθαρτο», ενώ κουβαλάνε επάνω τους όλη τη σκουριά  ενός παρελθόντος.

Καμία εμπιστοσύνη, καμία αυταπάτη.

Είναι επικίνδυνοι. Είναι αδίστακτοι.

Καμιά κυβέρνηση στο έδαφος του καπιταλισμού δεν μπορεί να ανοίξει το δρόμο για φιλολαϊκές ανατροπές. Η ανάκαμψη του καπιταλιστικού κέρδους και τα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα και σύγχρονες ανάγκες είναι ασυμβίβαστα.

Καθαρή έξοδος για το λαό σημαίνει κατάργηση των μνημονιακών νόμων, αναπλήρωση των απωλειών, ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών.

Ήρθε η ώρα να πουν φτάνει πια... και να εξοφλήσουν τους λογαριασμούς τους με όλους αυτούς που στηρίζουν το σάπιο εκμεταλλευτικό σύστημα που γεννάει φτώχεια, ανεργία, πολέμους και προσφυγιά, αλλά ζητούν την ψήφο σου στη Βουλή, στην Ευρωβουλή, στην Τοπική και την Περιφερειακή Διοίκηση.

Ήρθε η ώρα να κλείσουν τους λογαριασμούς μαζί τους και να δυναμώσουν το ΚΚΕ παντού, με κάθε τρόπο. Το κόμμα που για εκατό χρόνια απέδειξε ότι είναι κόμμα που παλεύει αταλάντευτα για τα δίκαια της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων, για τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες, για την ισοτιμία των γυναικών, με στόχο την ανατροπή του βάρβαρου καπιταλιστικού βραχνά.

Η λαϊκή κινητοποίηση ακύρωσε τη φασιστοσύναξη του «Ιερού Λόχου»

Δεν βρήκαν χώρο να σταθούν οι φασίστες του «Ιερού Λόχου» στη Θεσσαλονίκη, που ήθελαν να στήσουν μια εθνικιστική φιέστα μίσους με τον τίτλο «Makedonian Pride». Τόσο στην Καλαμαριάπου σχεδίαζαν αρχικά να πραγματοποιήσουν τη φιέστα τους την Κυριακή, όσο και στη Μενεμένη, όπου αναζήτησαν «στέγη» μετά τη μαζική λαϊκή κινητοποίηση που ξεσηκώθηκε από τα συνδικάτα και τους μαζικούς φορείς της περιοχής, «έφαγαν» τα μούτρα τους και κρύφτηκαν, ματαιώνοντας την εκδήλωσή τους.

Αρχικά, οι φασίστες είχαν προγραμματίσει την εκδήλωση στο στρατόπεδο «Κόδρα» του δήμου Καλαμαριάς. Κάτω από την πίεση φορέων και της «Λαϊκής Συσπείρωσης», το Δημοτικό Συμβούλιο Καλαμαριάς αποφάσισε ομόφωνα ότι δεν θα παραχωρήσει το πρώην στρατόπεδο «Κόδρα». Οι φασίστες τα μάζεψαν άρον άρον και ανακοίνωσαν ότι μεταφέρουν την εκδήλωσή τους στο κινηματοθέατρο «Αστρον» στη Μενεμένη, αφού ο δήμαρχος Αμπελοκήπων - Μενεμένης, Λάζαρος Κυρίζογλου, τους παραχώρησε χώρο στο άψε - σβήσε. Μετά από παρέμβαση του υποψήφιου δημάρχου της «Λαϊκής Συσπείρωσης» στο δήμο Αμπελοκήπων - Μενεμένης, Γιάννη Νοτάκη, ο δήμαρχος αφού αρχικά δήλωσε ότι δεν ήξερε (!) τι εστί «Ιερός Λόχος», στη συνέχεια δεσμεύθηκε ότι θα άρει την άδεια παραχώρησης και θα καλούσε και την αστυνομία να διαφυλάξει το χώρο. Η άμεση παρέμβαση της «Λαϊκής Συσπείρωσης» και στη Μενεμένη είχε ως αποτέλεσμα τη ματαίωση της φασιστικής εκδήλωσης.

Την ώρα που οι φασίστες έψαχναν τρύπα να κρυφτούν, στην Καλαμαριά, ο εργαζόμενος λαός της περιοχής συμμετείχε μαζικά στη συγκέντρωση που κάλεσαν μαζικοί φορείς και σωματεία και πραγματοποιήθηκε στον πεζόδρομο του Δημαρχείου. Στη συγκέντρωση μίλησε ο Θανάσης Κουτσουράς, πρόεδρος του Συνδικάτου Οικοδόμων Θεσσαλονίκης, ο οποίος κάλεσε το λαϊκό κίνημα να κάνει υπόθεσή του την απομόνωση των φασιστών. Οπως είπε, «μέσα από το ρατσισμό, το λαϊκισμό και την ξενοφοβία που προβάλλουν προσπαθούν να κρύψουν ότι είναι το μακρύ σιδερένιο χέρι των βιομηχάνων και των εφοπλιστών, των συμφερόντων του κεφαλαίου. Λειτουργούν επιλεκτικά και δολοφονικά ενάντια στο ταξικό εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα. Το ίδιο το κεφάλαιο τους τροφοδοτεί και τους εξοπλίζει προκειμένου να αναπτύξουν ρητορικές, ιδεολογήματα και πρακτικές που εξυπηρετούν τα συμφέροντά του, όπως στη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη του Περάματος που έστησαν αντισωματείο - δουλεμπορικό γραφείο για τους εφοπλιστές ώστε οι εργάτες να δουλεύουν και να αμείβονται με πιο χαμηλά μεροκάματα για να αυξάνεται η κερδοφορία των αφεντικών».

Στη συνέχεια πραγματοποιήθηκε πορεία στους δρόμους των λαϊκών συνοικιών της Καλαμαριάς, βροντοφωνάζοντας «Ούτε στην Καλαμαριά ούτε πουθενά, μπλόκο στους φασίστες σε κάθε γειτονιά» και «Οι φασίστες είναι εχθροί των εργατών, είναι τα τσιράκια των αφεντικών».

Μεγάλες οι ευθύνες κυβέρνησης και δημοτικής αρχής

Σχολιάζοντας τη στάση του δημάρχου Αμπελοκήπων - Μενεμένης, αλλά και την πρακτική της κυβέρνησης η «Λαϊκή Συσπείρωση» σημειώνει σε ανακοίνωσή της: «Ο λαός της περιοχής ας βγάλει τα απαραίτητα συμπεράσματα για το ποιοι ανοίγουν δρόμους στη δράση των φασιστών, που ποτίζουν με φασιστικό, ρατσιστικό, μισαλλόδοξο δηλητήριο τους εργαζόμενους και τη νεολαία.

Ας βγάλει συμπεράσματα για το ρόλο του δήθεν ανεξάρτητου κ. Κυρίζογλου, που πρόσφατα με ανοιχτές αγκάλες υποδέχτηκε στο εκλογικό του κέντρο τον αρχηγό της ΝΔ.

Να βγάλει συμπεράσματα και για τη στάση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, που τους θέλει με ελεύθερη δράση. Που επί τέσσερα χρόνια σέρνεται η δίκη της ΧΑ, που φωτογραφίζεται με τους χρυσαυγίτες σε εκδηλώσεις. Και ύστερα επικαλείται το "προοδευτικό μέτωπο", για να εγκλωβίσει στο άρμα της το λαό».