Τι σημαίνει ουσιαστική στήριξη της οικογένειας

Η ουσιαστική κοινωνική προστασία της μητρότητας, της οικογένειας, απαιτεί συνδυασμένα εργασιακά και κοινωνικά μέτρα: Μόνιμη και σταθερή δουλειά με δικαιώματα, άδειες κύησης, τοκετού, λοχείας και μητρότητας, που να ικανοποιούν τις ανάγκες τόσο της μητέρας όσο και του βρέφους. Διευκόλυνση της επιστροφής της μητέρας στην εργασία, με μειωμένα ωράρια κατά δύο ώρες για τα επόμενα δύο χρόνια και κατά μία ώρα για άλλα δύο. Τα μέλη των μονογονεϊκών οικογενειών να εργάζονται μόνο πρωινή βάρδια, μέχρι τα παιδιά να φτάσουν στην ηλικία των 10 ετών. Κατάργηση των νόμων που προωθούν τις ελαστικές εργασιακές σχέσεις και την κατάργηση της Κυριακής αργίας.

Επίδομα τοκετού για όλες τις γυναίκες, ύψους 1.000 ευρώ για κάθε παιδί, με δαπάνη από τον κρατικό προϋπολογισμό. Δίκτυο δημόσιων και δωρεάν βρεφονηπιακών σταθμών και υποδομών για τη δημιουργική απασχόληση βρεφών και νηπίων. Δημόσιες και δωρεάν υγειονομικές και κοινωνικές υπηρεσίες, με γενικευμένα προγράμματα προληπτικής ιατρικής και έγκαιρης διάγνωσης, κοινωνικές υποδομές και υπηρεσίες για τη μητέρα, το παιδί, ολόκληρη τη λαϊκή οικογένεια, όπως κέντρα ενημέρωσης και εκπαίδευσης για το θηλασμό μέσα στα μαιευτήρια. Λειτουργία των υπηρεσιών νοσηλείας και φροντίδας στο σπίτι με χρηματοδότηση από τον κρατικό προϋπολογισμό.

Εμπόδιο στη δυνατότητα ικανοποίησης των σύγχρονων αναγκών της νέας μητέρας, του νέου ζευγαριού, δεν αποτελούν κυρίως οι δήθεν «κακές» ή «λαθεμένες» πολιτικές επιλογές κάποιων κομμάτων που βρίσκονται στην κυβέρνηση, οι επιμέρους υποκειμενικές αδυναμίες πρωθυπουργών, υπουργών, άλλων κρατικών παραγόντων, η τάση τους προς το χρηματισμό, τη δωροδοκία και άλλα. Μπορεί οι κυβερνήσεις να αλλάζουν, να αναμορφώνεται το αστικό πολιτικό σύστημα και με νέα κόμματα και πρόσωπα, να αναδεικνύονται γυναίκες ως στελέχη επιχειρήσεων και στους θεσμούς του αστικού κράτους. Ομως παραμένει ο πυρήνας της ανάπτυξης με κριτήριο το καπιταλιστικό κέρδος, η σαπίλα των σύγχρονων καπιταλιστικών σχέσεων, στην εποχή του υπερσυγκεντρωμένου κεφαλαίου, των πολυεθνικών μονοπωλίων.

ΠΡΟΫΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ ΟΑΕΔ 2019 «Ζεστό» χρήμα στο κεφάλαιο και πλεονάσματα σε βάρος ανέργων και εργαζομένων

ΠΡΟΫΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ ΟΑΕΔ 2019

«Ζεστό» χρήμα στο κεφάλαιο και πλεονάσματα σε βάρος ανέργων και εργαζομένων

i

Την ολοένα και μεγαλύτερη μετατροπή του ΟΑΕΔσε μηχανισμό ενίσχυσης των επιχειρήσεων, σε βάρος των αναγκών των ανέργων και των εργαζομένων, αποτυπώνει και προωθεί παραπέρα ο προϋπολογισμός του Οργανισμού για το 2019, εξειδικεύοντας την κλιμάκωση της αντιλαϊκής πολιτικής της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, στα χνάρια των προηγούμενων κυβερνήσεων, προς όφελος του κεφαλαίου.

Αθικτοι οι μνημονιακοί «δεσμευτικοί στόχοι»

Χαρακτηριστικά, με βάση όσα ενέκρινε η διοίκηση του Οργανισμού στην προχτεσινή συνεδρίαση, με μοναδική εξαίρεση τον εκπρόσωπο του ΠΑΜΕ, Θ. Γκώγκο, ο οποίος καταψήφισε τον προϋπολογισμό, για το νέο έτος ο ΟΑΕΔ προϋπολογίζει ένα πλεόνασμα μαμούθ που φτάνει τα 581 εκατομμύρια ευρώ. Ενα πλεόνασμα πραγματικά ματωμένο, καθώς βασίζεται στις εισφορές των εργαζομένων και στη μόνιμη συμπίεση των κονδυλίων που έχουν τεράστια ανάγκη οι άνεργοι.

Τα συνολικά έσοδα του ΟΑΕΔ για το 2019 προϋπολογίζονται στα 3,113 δισ. ευρώ (μαζί με έσοδα από χρεολύσια) και τα συνολικά έξοδα (μαζί και των δανείων) στα 2,532 δισ. ευρώ.

Επιβεβαιώνοντας ότι τα μνημονιακά μέτρα παραμένουν άθικτα και στη... «μεταμνημονιακή» περίοδο, στην εισήγηση προς το Διοικητικό Συμβούλιο του Οργανισμού αναφέρεται χαρακτηριστικά ότι ο προϋπολογισμός συντάχθηκε σύμφωνα με έγγραφο του εποπτεύοντος υπουργείου Εργασίας, στο οποίο «καθορίζεται ανώτατο ύψος πιστώσεων σε βασικές κατηγορίες του σκέλους των εσόδων και των εξόδων με βάση τους δεσμευτικούς στόχους του Μεσοπρόθεσμου 2019-2022 (ν. 4549/18)...».

Ματωμένο πλεόνασμα σε πλήρη αντίθεση με τις ανάγκες των ανέργων

Η απαρέγκλιτη συνέχεια και εφαρμογή των αντεργατικών μνημονιακών μέτρων αποτυπώνεται ξεκάθαρα στο ποσό που προορίζεται για τα επιδόματα ανεργίας και βοηθήματα, το οποίο ανέρχεται μόλις στα 997 εκατ. ευρώ και αντιστοιχεί στο 32% του συνόλου των εσόδων του Οργανισμού για το 2019. Μάλιστα, τα 997 εκατ. ευρώ που προϋπολογίζονται, είναι μειωμένα κατά 63 εκατ. ευρώ σε σχέση με όσα εκταμιεύτηκαν φέτος, σύμφωνα με όσα καταγράφονται στον κρατικό προϋπολογισμό του 2019.

Το ίδιο κονδύλι, για τα επιδόματα ανεργίας, το 2012 ήταν 1,737 δισ. ευρώ και αντιστοιχούσε στο 48,1% των συνολικών εσόδων, στοιχείο που διαψεύδει τους ισχυρισμούς της κυβέρνησης ότι δήθεν ενισχύει την «κοινωνική πολιτική»...

Μάλιστα, το ποσό για τα επιδόματα ανεργίας όχι μόνο είναι πίσω από τις ανάγκες, καθώς αφήνει ακάλυπτη τη συντριπτική πλειοψηφία των ανέργων (μόνο 1 στους 10 ανέργους λαμβάνουν το γλίσχρο επίδομα των 360 ευρώ), αλλά υπολείπεται κατά πολύ ακόμα και από το ποσό των εισφορών που καταβάλλουν οι μισθωτοί για τον συγκεκριμένο σκοπό. Ετσι τα έσοδα του κλάδου ανεργίας το επόμενο έτος προϋπολογίζονται στο 1,428 δισ. ευρώ, όταν για τους ανέργους σε επιδόματα και βοηθήματα θα δοθούν μόλις 997 εκατ. ευρώ! Αν μάλιστα στα έσοδα προστεθεί και η εισφορά των αυτοαπασχολούμενων στον ειδικό λογαριασμό ανεργίας, ύψους 67 εκατ. ευρώ, τότε η αφαίμαξη μισθωτών και αυτοαπασχολούμενων ξεπερνά το 1,5 δισ. ευρώ. Να από πού προκύπτει το πλεόνασμα του ΟΑΕΔ και γενικά τα ματωμένα πλεονάσματα για τα οποία κομπορρημονεί η κυβέρνηση.

Η κατάσταση αυτή αναδεικνύει την ορθότητα της τοποθέτησης του ΠΑΜΕ, που στην προχτεσινή συνέντευξη Τύπου για τη λειτουργία και τον ρόλο του ΟΑΕΔ υπογράμμιζε: «Ο ΟΑΕΔ δεν επιτρέπεται να παρουσιάζει πλεόνασμα οποιασδήποτε μορφής όταν το πλέγμα προστασίας των ανέργων αδυνατίζει, ειδικά όταν το πλεόνασμα φαίνεται να δημιουργείται από τις ίδιες τις εισφορές των ανέργων. Δεν μπορούμε να μιλάμε για πλεόνασμα, όταν επιδοτείται σταθερά η συντριπτική μειοψηφία των ανέργων της χώρας και όταν το επίδομα ανεργίας παραμένει κουτσουρεμένο στα 360 ευρώ. Δεν μπορεί να μιλάμε για πλεόνασμα, όταν δεν υπάρχουν νέα κατασκευαστικά προγράμματα, όταν τα προγράμματα κοινωνικού τουρισμού αφορούν ελάχιστους και με προϋποθέσεις, όταν χιλιάδες άνεργοι που αντιμετωπίζουν το φάσμα της ανεργίας πρέπει να περάσουν χίλια μύρια κύματα για να πάρουν μια έκτακτη ενίσχυση».

«Μπουκώνουν» το κεφάλαιο με «προγράμματα» για φτηνό προσωπικό

Στον αντίποδα, για άλλη μια χρονιά, τα «προγράμματα απασχόλησης», δηλαδή η ενίσχυση επιχειρήσεων που μέσω του ΟΑΕΔ εξασφαλίζουν φτηνό και «ευέλικτο» προσωπικό, με πρόσχημα την «κατάρτιση» και την «εκπαίδευση», θα «απορροφήσουν» τουλάχιστον 500 εκατ. ευρώ, ποσό που είναι υπερτριπλάσιο από τα έσοδα του συγκεκριμένου κλάδου.

Συγκεκριμένα, τα έσοδα του Προγράμματος Επαγγελματικής Κατάρτισης (ΛΑΕΚ), στα οποία εκτός από τους εργοδότες συνεισφέρουν και οι εργαζόμενοι, για το 2018 προϋπολογίζονται στα 131,4 εκατ. ευρώ, όμως οι επιχειρήσεις θα λάβουν υπερτριπλάσιο ποσό.

Επιβεβαιώνεται και με αυτόν τον τρόπο η ολοένα και βαθύτερη μετατροπή του ΟΑΕΔ σε μηχανισμό στήριξης των επιχειρήσεων. Γίνεται φανερό ότι το κονδύλι των 505 εκατ. ευρώ από τον τακτικό κρατικό προϋπολογισμό, που υποτίθεται πως δίνεται στον ΟΑΕΔ, κατευθύνεται εκεί όχι για τη στήριξη των ανέργων, αλλά, μαζί και με τις εισφορές των εργαζομένων, ξεκοκαλίζεται από τις επιχειρήσεις και τους πάσης φύσεως μεσάζοντες που εμπλέκονται στην υλοποίηση των προγραμμάτων αυτών.

Οι εργαζόμενοι πληρώνουν ενώ έχει σταματήσει κάθε κατασκευαστικό πρόγραμμα

Σε μεγάλο σκάνδαλο εξελίσσεται ο τρόπος λειτουργίας του πρώην Οργανισμού Εργατικής Κατοικίας (ΟΕΚ), καθώς από το 2012 που έχει απορροφηθεί από τον ΟΑΕΔ, έχει σταματήσει οποιοδήποτε κατασκευαστικό πρόγραμμα.

Ετσι το 2019 ο πρώην ΟΕΚ αναμένεται να έχει έσοδα 285,6 εκατ. ευρώ, αποκλειστικά από τις εισφορές των μισθωτών (1% επί του μισθού των εργαζομένων - οι εισφορές των εργοδοτών έχουν καταργηθεί), όταν το «έργο» που θα προσφέρει ανέρχεται μόλις στα... 7 εκατ. ευρώ! Πρόκειται για καραμπινάτη ληστεία των εισφορών των εργαζομένων, οι οποίες εισπράττονται υποχρεωτικά από τον ΟΑΕΔ, χωρίς να προβλέπεται πλέον καμία ουσιαστική παροχή εκ μέρους του, παρά τις τεράστιες ανάγκες!

Και βέβαια η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ συνεχίζει να εφαρμόζει τον μνημονιακό νόμο 3863/2010, ο οποίος προβλέπει το 30% των εισφορών των μισθωτών να κατευθύνεται προς τον ΕΦΚΑ. Για το 2019, το ποσό που θα αφαιρεθεί από τα έσοδα του ΟΑΕΔ και θα αποδοθεί στον ΕΦΚΑ, ανέρχεται στα 597 εκατ. ευρώ! Είναι και αυτός ακόμα ένας τρόπος, μαζί με τις περικοπές στις συντάξεις, ο ΕΦΚΑ να εμφανίζεται και αυτός πλεονασματικός, την ίδια ώρα που η κυβέρνηση μειώνει την κρατική επιχορήγηση προς αυτόν, όπως και συνολικά τη δαπάνη για τις συντάξεις.

Όλοι στο συλλαλητήριο του ΠΑΜΕ στις 18 Δεκέμβρη

Συνυφασμένες με τους υλικούς όρους ζωής οι δημογραφικές εξελίξεις

Αποσπάσματα από το πόρισμα της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΚΚΕ στη διακομματική επιτροπή της Βουλής που συστάθηκε για το Δημογραφικό

Η μείωση των γεννήσεων και η απόκτηση λιγότερων παιδιών σε μεγαλύτερη κατά μέσο όρο ηλικία για τις γυναίκες είναι πλευρές του λεγόμενου δημογραφικού ζητήματος που βρέθηκαν τις προηγούμενες μέρες στο προσκήνιο, μέσα από τη συζήτηση στην αρμόδια διακομματική κοινοβουλευτική επιτροπή. Η επιτροπή, που έχει συσταθεί ειδικά για αυτό το ζήτημα, διαμόρφωσε πόρισμαγια τις δημογραφικές εξελίξεις στην Ελλάδα από το 1950 μέχρι σήμερα. Στο πόρισμα περιλαμβάνεται μια σειρά από χαρακτηριστικά στοιχεία, όπως:

• Ο πληθυσμός της χώρας γηράσκει προοδευτικά, όπως αποτυπώνεται στη μέση ηλικία που, από 30 έτη το 1951, αυξήθηκε το 2017 σε 44 έτη.
• Η πορεία των γεννήσεων καταγράφεται πτωτική. Συγκεκριμένα, από 150.000 τη δεκαετία του 1950, οι γεννήσεις εκτιμάται ότι θα φτάσουν τις 90.000 την τρέχουσα δεκαετία.
• Οσον αφορά τον αριθμό παιδιών ανά γυναίκα, ο σχετικός δείκτης υπολογιζόταν το 2016 σε 1,3 παιδιά ανά γυναίκα.
• Η μέση ηλικία των γυναικών στην τεκνογονία αυξήθηκε κατά πέντε περίπου έτη μέσα σε 30 χρόνια (από 26,1 το 1980 σε 31 το 2017), ενώ εκτιμάται ότι μία στις τέσσερις γυναίκες που γεννήθηκαν μετά τα τέλη της δεκαετίας του '70 δεν θα τεκνοποιήσει.

Στο πλαίσιο της συζήτησης στην επιτροπή, η Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΚΚΕ κατέθεσε πόρισμα με το οποίο φωτίζει τους παράγοντες, οικονομικούς, κοινωνικούς και πολιτιστικούς, που επιδρούν στις σύγχρονες δημογραφικές εξελίξεις, ενώ παράλληλα καταθέτει τις προτάσεις της πάνω σε αυτό το σύνθετο κοινωνικό ζήτημα.

Αποσπάσματα που αφορούν στις δυσκολίες τις οποίες συναντούν τα νέα ζευγάρια, και ιδιαίτερα οι νέες γυναίκες, την επίδραση που έχουν αυτές στη συνείδηση και τη στάση τους απέναντι στην οικογένεια, ακολουθούν παρακάτω.

Αμεση συνάρτηση του Δημογραφικού με τους υλικούς όρους ζωής

Το Δημογραφικό, με όλες τις παραμέτρους του (υπογεννητικότητα, μετανάστευση, θνησιμότητα κ.λπ.) είναι πρόβλημα πρωτίστως κοινωνικό. Ταυτόχρονα, πρέπει να συνυπολογίζονται και άλλοι πολιτιστικοί παράγοντες, που σχετίζονται με την επίδραση της παράδοσης, της κουλτούρας του λαού μας ή ακόμα και ορισμένων ομάδων πληθυσμού.

Σε έναν βαθμό, οι διαφοροποιήσεις όσον αφορά στις δημογραφικές εξελίξεις ανάμεσα σε κράτη του σύγχρονου καπιταλιστικού κόσμου σχετίζονται με το βαθμό συμμετοχής των γυναικών στην κοινωνική παραγωγή, με την επιβίωση αντιδραστικών απόψεων για την κοινωνική θέση της γυναίκας στη νομοθεσία - αλλά και στην κοινωνική συνήθεια, συμπεριφορά - σε ορισμένα καπιταλιστική κράτη.

Οι δημογραφικές εξελίξεις είναι άμεσα συνυφασμένες με τους υλικούς όρους εργασίας και ζωής του οικονομικά ενεργού πληθυσμού, ιδιαίτερα των νεότερων σε ηλικία. Δηλαδή, η επιλογή ενός νέου ζευγαριού να δημιουργήσει τη δική του οικογένεια εξαρτάται από μια σειρά οικονομικών, κοινωνικών παραγόντων, που θέτουν αντικειμενικά εμπόδια στην απόφασή τους.

Το κύριο είναι η δυσκολία να ικανοποιήσουν βασικές κοινωνικές ανάγκες, ανάγκες επιβίωσης, όπως της στέγασης, της σίτισης, της ένδυσης, της ύδρευσης και ηλεκτροδότησης, Υγείας - Πρόνοιας.

Σε μεγάλο βαθμό, εμπόδιο στέκεται η γενικευμένη ανασφάλεια για την πλειοψηφία των νέων σε συνθήκες γενίκευσης των ευέλικτων μορφών απασχόλησης, της περιπλάνησης ανάμεσα στην ανεργία και τα προγράμματα ολιγόμηνης, κακοπληρωμένης εργασίας, της ανασφάλιστης εργασίας (...)

Τα εμπόδια αυτά μεγεθύνονται για την πλειοψηφία των νέων γυναικών, με βάση τις δυσκολίες συνδυασμού της συμμετοχής στην κοινωνική εργασία με τη μητρότητα. Σε όλο τον καπιταλιστικό κόσμο γενικεύεται η ανασφάλεια της μισθωτής και αυτοαπασχολούμενης, η έλλειψη σταθερού ημερήσιου και βδομαδιάτικου χρόνου εργασίας, η εντατικοποίηση της δουλειάς, χωρίς ουσιαστικά η γυναίκα να έχει απαλλαγεί από την ατομική φροντίδα και ευθύνη όχι μόνο για την αναπαραγωγή της δικής της εργατικής δύναμης, αλλά και για τη στήριξη, τη φροντίδα των παιδιών της, συχνά και του άνεργου άνδρα της ή των ανασφάλιστων γονέων.

Τελικά, οι διακρίσεις σε βάρος των γυναικών επιβιώνουν μέχρι σήμερα με σύγχρονο περίβλημα, καθώς αξιοποιούνται ως πηγή πρόσθετου κέρδους, ως μέσο μείωσης μισθών, αύξησης του βαθμού εκμετάλλευσης, αλλά και ως πολιτική χειραγώγησης (...)

Οι κατευθύνσεις της ΕΕ και των ελληνικών κυβερνήσεων αντιμετωπίζουν τη φροντίδα της οικογένειας σαν μια ατομική ευθύνη, η οποία το πολύ - πολύ να μοιράζεται πιο ισότιμα ανάμεσα στις γυναίκες και τους άνδρες. Ουσιαστικά, καθίσταται ατομική υπόθεση ό,τι θα έπρεπε να είναι κοινωνικό δικαίωμα και ευθύνη. Πρόκειται για εμπόδια που συναντά ένα νέο ζευγάρι στη διαδικασία της κοινής συμβίωσης, εμπόδια που μεγεθύνονται στην περίπτωση των μονογονεϊκών οικογενειών, ιδιαίτερα γυναικών.

Αντικειμενικές δυσκολίες και εμπόδια που αντανακλώνται στην κοινωνική συνείδηση

Οι οικονομικοί - κοινωνικοί παράγοντες, που επιδρούν ανασταλτικά στη δημιουργία οικογένειας, έχουν την αντανάκλασή τους και στην κοινωνική συνείδηση και στάση των νέων γυναικών απέναντι στην εργασία και τη μητρότητα.

Η πιο μαζική συμμετοχή των γυναικών στην κοινωνική εργασία, ως μισθωτές ή ως αυτοαπασχολούμενες, αγρότισσες, περιόρισε εν μέρει την οικονομική εξάρτηση της γυναίκας από τον άνδρα. Αυτό επέδρασε εν μέρει και στο θεσμό της οικογένειας, καθώς περιορίστηκε - δεν εξαλείφθηκε - η διατήρηση μιας συζυγικής σχέσης αποκλειστικά για οικονομικούς, κοινωνικούς λόγους.

Οι αλλαγές στο Οικογενειακό Δίκαιο τη δεκαετία του '80, όπου μέσω αστικών εκσυγχρονισμών περιορίστηκαν - αν και με μεγάλη καθυστέρηση - οι αναχρονισμοί στις σχέσεις μεταξύ των δύο φύλων στο θεσμό της οικογένειας, είχαν την αντανάκλασή τους και σε ορισμένες δημογραφικές εξελίξεις.

Ομως, δεν μπορούν να διαμορφωθούν νέες ισότιμες σχέσεις ανάμεσα στον άνδρα και τη γυναίκα, σχέσεις χωρίς απολύτως κανένα οικονομικό κίνητρο, που θα στηρίζονται αποκλειστικά και μόνο στην αμοιβαία πνευματική - ψυχική - σωματική έλξη, στον αμοιβαίο σεβασμό και την ειλικρίνεια.

Γιατί στις συνθήκες της εκμεταλλευτικής κοινωνίας δεν μπορούν να διαμορφωθούν οι οικονομικές, κοινωνικές, πολιτιστικές προϋποθέσεις για την απελευθέρωση της γυναίκας από κάθε κοινωνική ανισότητα.

Είναι χαρακτηριστικό ότι για χάρη της διαχείρισης της παρατεταμένης καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης, αναβίωσαν και θεωρίες για τον πρωταρχικό ρόλο της γυναίκας στην οικογένεια, ως μητέρας. Προπαγανδίζουν ότι η γυναίκα πρέπει να διακόψει την εργασία της για ένα χρονικό διάστημα, μέχρι να πάνε τα παιδιά στο σχολείο ή για να αφιερωθεί στον αποκλειστικό μητρικό θηλασμό για δύο και πλέον χρόνια.

Ως συμπλήρωμα, προβάλλονται ανορθολογικές απόψεις για τον τοκετό στο σπίτι - που πριμοδοτείται και με επίδομα - για να κρυφτεί η υποβάθμιση και εμπορευματοποίηση των κρατικών υποδομών Υγείας - Πρόνοιας.

Πρόκειται για ιδέες και πρακτικές που επηρεάζουν αρνητικά τη στάση της γυναίκας και απέναντι στην εργασία και απέναντι στη μητρότητα, παρουσιάζοντας ως ζήτημα ατομικής ευθύνης και ικανότητας της νέας κοπέλας την επιλογή ανάμεσα στην «επαγγελματική ανέλιξη» ή στη δημιουργία οικογένειας.

Τελικά, τα αντικειμενικά εμπόδια στον αρμονικό συνδυασμό της συμμετοχής της γυναίκας στην κοινωνική εργασία και της μητρότητας αντανακλώνται στην κοινωνική συνείδηση και στάση της νέας κοπέλας.

Είτε αναβάλλεται η δημιουργία οικογένειας, μεταθέτοντας την επίλυση της σύγκρουσης ανάμεσα στην εργασία και στην οικογένεια στο απώτερο μέλλον, με αποτέλεσμα να αυξάνεται ο μέσος όρος ηλικίας τεκνοποίησης των γυναικών. Είτε αποτυπώνεται στην τάση απόσυρσης της γυναίκας από την κοινωνική εργασία για τη δημιουργία οικογένειας.

Στο επίκεντρο τα σύγχρονα δικαιώματα της εργατικής - λαϊκής οικογένειας

Η πολύ μεγάλη αύξηση της παραγωγικότητας της εργασίας κάνει αναγκαία και ρεαλιστική τη συνολική μείωση του γενικού εργάσιμου χρόνου, εξασφαλίζοντας σε όλες και όλους μόνιμη και σταθερή δουλειά με ταυτόχρονη άνοδο του βιοτικού επιπέδου, μέσω της αύξησης των μισθών, της βελτίωσης των συνθηκών εργασίας και ζωής.

Ταυτόχρονα, όμως, η κατάκτηση των ισότιμων σχέσεων ανάμεσα στα δύο φύλα προϋποθέτει αποκλειστικά κρατικές, δωρεάν παρεχόμενες κοινωνικές υπηρεσίες Παιδείας, Υγείας, Πρόνοιας,με έμφαση στις ιδιαίτερες ανάγκες της γυναίκας λόγω του ρόλου της στην αναπαραγωγική διαδικασία, σε κάθε ηλικιακή περίοδο της ζωής της.

Πρέπει να εξασφαλίζονται στην πράξη η κοινωνική προστασία της μητρότητας και οι δυνατότητες για τη δημιουργική αξιοποίηση του ελεύθερου χρόνου της σε όλα τα πεδία των ενδιαφερόντων της και της δράσης της, των σχέσεών της και με το παιδί (...)

Το ΚΚΕ, με κριτήριο τις σύγχρονες κοινωνικές ανάγκες, διατυπώνει συγκεκριμένες προτάσεις για τα σύγχρονα δικαιώματα της εργατικής, λαϊκής οικογένειας, ώστε η απόφαση δημιουργίας οικογένειας ή συμβίωσης να μην εξαρτάται από οικονομικούς, κοινωνικούς παράγοντες.

Να είναι πραγματικά ελεύθερη η επιλογή ενός νέου ζευγαριού πότε και αν θα κάνει και πόσα παιδιά, στηριγμένη στον αμοιβαίο σεβασμό μεταξύ των δύο φύλων, στηριγμένη αποκλειστικά στη σωματική, πνευματική, ψυχική έλξη.

ΓΑΛΛΙΑ Για ποιον ... φωσφορίζουν τα «κίτρινα γιλέκα»;

Copyright 2018 The Associated

Από τις πρόσφατες κινητοποιήσεις στο Παρίσι

Μετά από μαζικές, αντικυβερνητικές κινητοποιήσεις που έγιναν σε πόλεις της Γαλλίας, αλλά και την προσωρινή αναδίπλωση της κυβέρνησης Μακρόν, πήρε νέες διαστάσεις και στη χώρα μας η συζήτηση για τη «δυναμική» των λεγόμενων «κίτρινων γιλέκων».

Πρόκειται για το νεοεμφανιζόμενο «κίνημα γενικής αγανάκτησης», που ξεκίνησε ως αντίδραση στις μεγάλες αυξήσεις των τιμών στα καύσιμα, τις οποίες η κυβέρνηση Μακρόν επιτάχυνε στην κατεύθυνση της «μετάβασης» σε πιο «φιλικές προς το περιβάλλον» μορφές Ενέργειας, στο πλαίσιο ενός ευρύτερου σχεδιασμού για τα επιχειρηματικά ανοίγματα του γαλλικού κεφαλαίου, προκειμένου να διεκδικήσει μερίδια σε «ανερχόμενους» τομείς της οικονομίας («πράσινη οικονομία»), με σημαντικά περιθώρια κέρδους διεθνώς. Δεν αφορά, δηλαδή, μόνο σχεδιασμούς για δραστική μείωση της χρήσης ντίζελ ή αμόλυβδης, αλλά συνολικότερα την προώθηση νέου τύπου αυτοκινήτων κ.τ.λ.

Οι κινητοποιήσεις πήραν το όνομά τους από το κίτρινο γιλέκο (υπάρχει σε όλα τα οχήματα στη Γαλλία για περιπτώσεις έκτακτης ανάγκης) που φορούν όσοι συμμετέχουν σε αυτές, με συνθήματα όπως «Μακρόν παραιτήσου», «Μακρόν, κλέφτη - ψεύτη, είμαστε το 99%» κ.λπ. Το ζήτημα έχει και γεωπολιτικές προεκτάσεις, όπως προδίδει η συζήτηση γύρω από την εμπλοκή του πρώην συμβούλου του Αμερικανού Προέδρου Στιβ Μπάνον, που επιχειρεί να συντονίσει στην ΕΕ αστικές εθνικιστικές δυνάμεις, ανάμεσά τους και τον «Εθνικό Συναγερμό» της Λεπέν.

Τα συνθήματα, τα αιτήματα, ο προσανατολισμός και ο τρόπος οργάνωσης των κινητοποιήσεων, όπου σε μεγάλο βαθμό αξιοποιούνται τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, θυμίζουν αρκετά τα λεγόμενα «κινήματα» των «αγανακτισμένων» και της «πλατείας», που κάθε άλλο παρά «αυθόρμητα» ήταν.

«Κινήματα» που εκκολάφθηκαν σε συνθήκες ανόδου της λαϊκής δυσαρέσκειας για την αντιλαϊκή πολιτική και αξιοποιήθηκαν για να επιταχύνουν διεργασίες και ανακατατάξεις στο αστικό πολιτικό σύστημα, σε Ισπανία, Ελλάδα και αλλού, εγκλωβίζοντας τελικά το λαό σε «εναλλακτικές» κομμένες και ραμμένες στις ανάγκες του κεφαλαίου.

Για παράδειγμα, οι «αγανακτισμένοι» στην Ισπανία έπαιξαν καθοριστικό ρόλο για την ανάδειξη κομμάτων όπως οι «Ποδέμος», που σήμερα πρωτοστατούν στη στήριξη της κυβέρνησης Σάντσεθ και στον εγκλωβισμό της λαϊκής δυσαρέσκειας ως η «αριστερή» πτέρυγα της ισπανικής σοσιαλδημοκρατίας.

Αλλά και στην Ελλάδα, οι «πλατείες» επέδρασαν καθοριστικά στην ανάδειξη της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, που πλέον αναγνωρίζεται από τους Ευρωπαίους και Αμερικανούς συμμάχους του κεφαλαίου ως μια από τις «ικανότερες» κυβερνήσεις των τελευταίων ετών στην υλοποίηση της αντιλαϊκής πολιτικής και των αμερικανοΝΑΤΟικών σχεδιασμών στην ευρύτερη περιοχή.

Η «ακτινογραφία» των «κίτρινων γιλέκων»

Στα «κίτρινα γιλέκα» ξεχωρίζει η συμμετοχή μικρομεσαίων στρωμάτων, ειδικά από την επαρχία και πολλών μικροεπιχειρηματιών. Η αμφισβητούμενη «8άδα» των επικεφαλής αποτελείται κατά βάση από μεσαία στελέχη ομίλων και ιδιοκτήτες μικρών επιχειρήσεων, οδηγούς φορτηγών καθώς και μια σερβιτόρα.

Τη στήριξή της στα «κίτρινα γιλέκα» εξέφρασε από την πρώτη στιγμή η Λεπέν. Αλλωστε, οι κινητοποιήσεις τους εμφανίστηκαν πιο έντονα στις επαρχιακές ημιαστικές περιοχές, που συσσωρεύεται η φτώχεια και αποτέλεσαν βασικές δεξαμενές της εκλογικής ενίσχυσης του κόμματός της. Δυνάμεις αυτού του κόμματος έδωσαν τον τόνο στις πρώτες κινητοποιήσεις.

Αξιοσημείωτο είναι επίσης το γεγονός ότι στις διαδηλώσεις εμφανίζονται να παίζουν ρόλο νεοναζιστικά «τάγματα εφόδου», όπως οι «Les Idemtitaires» (οι «έχοντες ταυτότητα»), με διακριτή οργάνωση και παρακλάδια σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες.

Στελέχη τους κατά καιρούς έχουν διασυνδέσεις και ρόλο τόσο στο κόμμα της Λεπέν, όσο και στο κόμμα των Ρεπουμπλικάνων (LR), αλλά και με τη γαλλική Εκκλησία. Είχαν έντονη δραστηριότητα και παλιότερα, την περίοδο των κινητοποιήσεων για τις εκτρώσεις, με έντονη δράση ενάντια στα τζαμιά και σε «συσσίτια μόνο για Γάλλους».

Στις πιο πρόσφατες κινητοποιήσεις, έχουν μπει πιο ενεργά και αυτοαποκαλούμενοι «αντιεξουσιαστές» καθώς και άλλοι εθνικιστές, που συναγωνίζονται σε λεηλασίες, εμπρησμούς κ.λπ.

Στην εξέλιξή τους, τις κινητοποιήσεις στήριξαν το κόμμα του Μελανσόν και άλλες πολιτικές δυνάμεις, ενώ παλιά και νέα σοσιαλδημοκρατία (Σοσιαλιστικό Κόμμα, Γαλλικό ΚΚ και «Ανυπότακτη Γαλλία») αποφάσισαν να καταθέσουν πρόταση μομφής τη Δευτέρα κατά του Μακρόν, αξιοποιώντας τις εξελίξεις με τα «κίτρινα γιλέκα», για να τονώσουν το αντικυβερνητικό μέτωπο.

Τις τελευταίες μέρες, καθώς οι διαδηλώσεις επεκτείνονται και σε άλλα θέματα πέραν των ανατιμήσεων στα καύσιμα, συμπαράσταση στα «κίτρινα γιλέκα» εκφράζουν και ενώσεις όπως η «Federation National des Syndicats d' exploitations agricoles» (FNSEA - Εθνική Ομοσπονδία Συνδικάτων Αγροτικών Εκμεταλλεύσεων).

Πρόκειται για οργάνωση που αντιπροσωπεύει γιγάντιους ομίλους από το χώρο των Τροφίμων και της αγροτικής παραγωγής με τζίρο δεκάδες εκατομμύρια ευρώ, επικρίνοντας τα μέτρα που παίρνει η κυβέρνηση στο όνομα της «υπεράσπισης του περιβάλλοντος» και της επέκτασης καλλιεργειών βιολογικών προϊόντων, επειδή εκφράζουν ανησυχία για το προβάδισμα αντιπάλων τους σε τμήματα της γαλλικής και ευρωπαϊκής αγοράς.

Δεν είναι τυχαίο, επίσης, ότι σε διάφορες ιστοσελίδες - που μάλιστα παινεύονται ότι καταξιώθηκαν επί εποχής «Κινήματος αγανακτισμένων» - εμφανίστηκαν αναλύσεις που επισημαίνουν: «Οποιος κι αν είναι ο αληθινός αντίκτυπος» των διαδηλώσεων αυτών «θα έχουν πετύχει να μιλάνε για αυτές πολύ περισσότερο από τις άχρηστες απεργίες, που δεν έχουν προοπτική ούτε ενέργεια...». Επιπλέον, τονίζεται ως πλεονέκτημα ότι αυτές οι διαμαρτυρίες «αφορούν όλες τις τάξεις».

Προσανατολισμός και αιτήματα

Χαρακτηριστικό, για τον προσανατολισμό των κινητοποιήσεων που έγιναν τις προηγούμενες μέρες, είναι και το «κείμενο διεκδικήσεων» που υπογράφουν «τα ελεύθερα κίτρινα γιλέκα». Το κείμενο κυκλοφόρησε στην εφημερίδα «Ζουρνάλ ντι Ντιμάνς» και οι συντάκτες του δηλώνουν «ενεργοί πολίτες που αποτελούν μια τίμια εκπροσώπηση της Γαλλίας η οποία υποφέρει και αισθάνεται εγκαταλειμμένη».

Μεταξύ άλλων, καταδικάζουν κάθε μορφή βίας και δηλώνουν ότι πρέπει «να είμαστε υπεύθυνοι και να προσφέρουμε στην κυβέρνηση μια πόρτα εξόδου από την κρίση». Ξεκαθαρίζουν ότι «μακριά από κάθε ριζοσπαστικοποίηση» πρέπει να «οικοδομήσουμε ένα βιώσιμο και αξιόπιστο σχέδιο προς το συμφέρον όλων».

Τονίζουν ακόμα ότι ως «ελεύθεροι πολίτες», «συμμετέχουμε από την αρχή του κινήματος για να προωθήσουμε σοβαρά αιτήματα» και «το κάνουμε αυτό με σεβασμό στους θεσμούς της 5ης Δημοκρατίας, της δημόσιας τάξης...». Οτι «συνιστούμε μια τίμια εκπροσώπηση (εκείνης) της Γαλλίας που υποφέρει και αισθάνεται αβοήθητη», αλλά και ότι «απλώνουμε το χέρι (μας) στην κυβέρνηση, με την προσδοκία ότι θα κατανοήσει τα αιτήματά μας».

Ολα αυτά για να ζητήσουν «πάγωμα της αύξησης των φόρων στα καύσιμα και την ακύρωση της επιβάρυνσης του τεχνικού ελέγχου στα αυτοκίνητα». Και την ίδια στιγμή, δηλώνουν «ανήσυχοι για το σεβασμό στους θεσμούς και στον κοινωνικό διάλογο» και αφού (ξανά) καταδικάζουν «όλες τις μορφές βίας», εύχονται «μια γοργή συμφωνία ώστε τελικά η οικονομία της χώρας να ανακτήσει τη δύναμή της πριν από τις γιορτές...».

Σε εκείνους που υπογράφουν το παραπάνω κείμενο περιλαμβάνονται και άτομα που, σύμφωνα με δημοσιεύματα, προέρχονται από το χώρο της ακροδεξιάς κ.τ.λ. Μεταξύ άλλων είναι και ένα 38χρονο στέλεχος επιχείρησης από την Τουλούζη (νότια Γαλλία) που εκφράζει ανοιχτά συμπάθεια για το αντιδραστικό κόμμα «Σήκω Γαλλία» - «συνέταιρος» της Λεπέν.

Ο συγκεκριμένος εξήγησε ότι στόχος της νέας «κίνησης» είναι «να ενώσει ανθρώπους από όλους τους πολιτικούς χώρους, να καθοδηγήσει προβληματισμούς και να βρει λύσεις... Ενα κίνημα όπου δεν θα υπάρχουν μπλόκα (δρόμων) κ.τ.λ.».

Αλλο χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί ένα κείμενο που διακινήθηκε πλατιά τον περασμένο Μάη, με τίτλο «Για μια μείωση στις τιμές των καυσίμων», με συντάκτρια μια 33χρονη ιδιοκτήτρια αλυσίδας πώλησης βιολογικών καλλυντικών από την περιοχή Σαβινί λε Τεμπλ στο διαμέρισμα Σεν-ε-Μαρν (κεντρική Γαλλία), που σήμερα θεωρείται μία από τις ηγετικές φυσιογνωμίες των «κίτρινων γιλέκων».

Το κείμενο - που κάποιοι λανσάρουν και ως ένα είδος «μανιφέστου» των «κίτρινων γιλέκων», επειδή συγκέντρωσε ένα εκατομμύριο υπογραφές μέσω ίντερνετ - επικρίνει τις αυξήσεις στα καύσιμα που προωθεί η κυβέρνηση, με επισημάνσεις του τύπου «ακόμα εξαρτώμαστε από τις τιμές του πετρελαίου» και μεταξύ άλλων διατυπώνει προτάσεις όπως: Να προχωρήσει σταδιακά η «κατάργηση των ντιζελοκίνητων και γενικά των βενζινοκίνητων αυτοκινήτων», ώστε τελικά «να μείνει χώρος» για τα υβριδικά και τα ηλεκτροκίνητα ή προτάσεις για «διευκόλυνση των εργαζομένων να δουλεύουν και από το σπίτι», δήθεν για να περιοριστεί η κυκλοφορία των αυτοκινήτων και να γλιτώσει έξοδα.

Τέτοιες προτάσεις, στον ένα ή στον άλλο βαθμό εξυπηρετούν και αναδιατάξεις σε επιχειρηματικούς κλάδους, προσπάθειες μονοπωλιακών ομίλων να μην αποκλειστούν από την ανάπτυξη νέων πεδίων κερδοφορίας. Επίσης, δεν είναι μυστικό ότι η υψηλή φορολόγηση των πιο «παραδοσιακών» μορφών καυσίμων προκάλεσε μεγάλες αντιδράσεις στα τμήματα της «παραδοσιακής» αυτοκινητοβιομηχανίας, που βλέπουν το μερίδιό τους να κινδυνεύει από ανταγωνιστές τους (Γερμανούς, Κινέζους κ.τ.λ.) που έχουν κατορθώσει να ενταχθούν πιο έγκαιρα και δυναμικά σε «νεοαναπτυσσόμενους» κλάδους.

Προσπάθειες να δοθεί ένας διαφορετικός προσανατολισμός στον αγώνα των εργατών κάνουν 8 ομοσπονδίες όπου πρωταγωνιστεί αυτή της Χημικής Βιομηχανίας, που είναι στη δύναμη της Παγκόσμιας Συνδικαλιστικής Ομοσπονδίας, για τη διοργάνωση απεργιακών κινητοποιήσεων στις 14 Δεκέμβρη ενάντια στην αντεργατική πολιτική συνολικά.

Κίνημα από ποιον και για ποιον;

Με δεδομένα όλα αυτά, δεν είναι τυχαίο ότι τα «κίτρινα γιλέκα» εκθειάζονται και στην Ελλάδα από δυνάμεις που είχαν ενεργό συμμετοχή στο «κίνημα των πλατειών» και των «αγανακτισμένων» π.χ. ΛΑΕ κ.ά.

Τα ίδια πάνω - κάτω λέγονταν και το 2012 στις «πλατείες», μαζί με το «έξω τα συνδικάτα», εκεί όπου «αριστερές» και ακροδεξιές δυνάμεις διαδήλωναν μαζί κάτω από την ταμπέλα του «αντιμνημονιακού», καλλιεργώντας το έδαφος για την πολιτική ανάδειξη των αυταπατών και των ψευδαισθήσεων που έφεραν τον ΣΥΡΙΖΑ στη διακυβέρνηση, και ταυτόχρονα για την άνοδο του εθνικισμού και την ενίσχυση μορφωμάτων όπως η Χρυσή Αυγή. Κατ' αναλογία με τα «κίτρινα γιλέκα», στο κίνημα των «αγανακτισμένων» παρενέβαιναν απροκάλυπτα αστικές δυνάμεις, που συνέδεαν τα συμφέροντά τους με μια «άλλη» διαπραγμάτευση με την ΕΕ, με την «αντίθεση στο μνημόνιο» και πάει λέγοντας.

Ο λαός στην Ελλάδα έχει πείρα για να διαβάσει σωστά τις εξελίξεις. Ιδιαίτερα η τελευταία 10ετία προσφέρει πολλά παραδείγματα για την ικανότητα του κεφαλαίου, των αστικών κομμάτων και επιτελείων να παρεμβαίνουν ακόμα πιο σχεδιασμένα και να χειραγωγούν αγωνιστικές διαθέσεις των λαϊκών στρωμάτων, ιδιαίτερα σε χώρες που δεν υπάρχει ισχυρό ταξικό εργατικό κίνημα και κομμουνιστικό κόμμα με επαναστατική στρατηγική.

 https://www.rizospastis.gr