"Η εργασία, λένε οι
οικονομολόγοι, είναι η πηγή κάθε
πλούτου. Κι είναι πραγματικά τέτοια πλάι στη φύση, που της δίνει το υλικό που το μετατρέπει σε
πλούτο. Αλλά είναι επίσης άπειρα περισσότερο από αυτό. Είναι ο πρωταρχικός
βασικός όρος κάθε ανθρώπινης ζωής και αυτό σε τέτοιο βαθμό που από μια άποψη πρέπει να πούμε : Η ίδια εργασία δημιούργησε
τον ίδιο τον άνθρωπο" *
Όταν όμως η μισθωτή εργασία μπαίνει στην
υπηρεσία του δουλοκτήτη-φεουδάρχη-καπιταλιστή τότε αυτόματα γίνεται μέσο
πλουτισμού. Στο βωμό της συνέχισης της κερδοφορίας η μίσθωση της εργατικής
δύναμης γίνεται φθηνότερη, η ίδια η εργασία περισσότερο εξαντλητική. Ενώ η
μετατροπή της εργασίας ως μέσο πλουτισμού από τους αφέντες θεοποιείται, φετιχοποιείται,
γίνεται με άλλα λόγια το μέσο ύπαρξής τους, για τους εργαζόμενους η μετατροπή
αυτή παίρνει τη μορφή θηλιάς στο λαιμό του “αυτόχειρα”. Ο εργοδότης απαιτεί
περισσότερο χρόνο εργασίας, απαιτεί περισσότερη παραγωγή στην ίδια χρονική
περίοδο και όταν δεν υπάρχει η ανάγκη για περαιτέρω παραγωγή έχει το δικαίωμα
(ποιος του το έδωσε)να απολύει. Αυτή την κατάσταση έρχονται να υπηρετήσουν και
με “νόμιμο” τρόπο οι ελαστικές μορφές εργασίας (4ωρα-συμβασεις ορισμένου χρόνου
κτλ).
Έτσι κομμάτι κομμάτι, συνθήκες,
ανάγκες(εργοδοσία) και νομοθεσία έρχονται να συμπληρώσουν το πάζλ που λέγεται
μισθωτή εργασία.
Ταυτόχρονα η ύπαρξη της ανεργίας ως
αποτέλεσμα της λειτουργίας του συγκεκριμένου οικονομικού
συστήματος(καπιταλισμός) λειτουργεί και ως μοχλός πίεσης για να σταθεροποιηθεί
το παραπάνω τοπίο που περιγράψαμε. Πως αλήθεια να αντισταθείς στις απαιτήσεις
του αφεντικού όταν οι οιμωγές του άνεργου ,του εξαθλιωμένου, του γονιού που δεν
έχει τα προς το ζην, σφυρίζουν γύρω σου;
Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία.
Και επειδή οι σειρήνες της ατομικής
αναζήτησης εξεύρεσης λύσης ξεπηδούν από παντού ως η ευκολότερη των λύσεων μιας
και η αναζήτηση συλλογικής σκέψης και δράσης απαιτεί χρόνο, κόπο και αντίδραση
έρχεται ως ξερολούκουμο η δική σου άρση της αντίστασης και έτσι ως άλλος
“μετανοών” δέχεσαι να γυρνάς τη μυλόπετρα με λιγότερα. Δεν ξέρεις όμως ότι αυτό
δεν έχει τέλος και ως βαρέλι δίχως πάτο οι αξιώσεις μπαίνουν στην εντατική ως
ασθενής σε ενδοφλέβια καταστολή.
Τώρα στα δικά μας, στα υπάρχοντά μας.
Πως
αλήθεια το παραπάνω τοπίο μεταφέρεται
στη δική μας πραγματικότητα;
Τι σημαίνει άραγε στην καθημερινή μας δραστηριότητα οι 1200
ενδιαφερόμενοι -ασθενείς στο τμήμα των επειγόντων, οι 1200 ενδιαφερόμενοι
-ασθενείς των τακτικών εξωτερικών ιατρείων;
Τι σημαίνει άραγε στην
καθημερινή μας πράξη τα 18000 περίπου χειρουργεία της προηγούμενης χρονιάς;
Τι σημαίνει άραγε οι 50000 και πάνω νοσηλευόμενοι στο
νοσοκομείο τον χρόνο που πέρασε;
Τι να σημαίνει άραγε βάρδια
νοσηλευτική σε κλινικές με 6κλινα; Όπως επίσης μεταφορέας ασθενών στο τέλος της
βάρδιας να αναρωτιέται αν δουλεύει σε νοσοκομείο ή σε λιμάνι; Ειδικευόμενος
γιατρός να βρίσκεται μεταξύ τμήματος
Ε.Ι. και χειρουργείων
Τι να σημαίνει άραγε ο
μεγάλος αριθμός των εργαστηριακών εξετάσεων,
ο μεγάλος αριθμός των διοικητικών πράξεων, ο μεγάλος αριθμός ....;
Τι να σημαίνει άραγε για μας
τους εργαζομένους το κλείσιμο άλλων νοσοκομείων; Να εφημερεύεις ως το μόνο νοσοκομείο στη πόλη; Και όλα αυτά
γνωρίζοντας ότι οι κενές θέσεις όλων των
ειδικοτήτων αριθμούνται σε πάνω από εκατοντάδα
Σαφέστατα όχι μόνο νούμερα.
Για μας τους απλούς
μεροκαματιάρηδες δεν είναι νούμερα,
είναι "κιλά" ανησυχίας,
"κιλά" άγχους,
"κιλά" απόγνωσης.
Για μας τους απλούς μεροκαματιάρηδες δεν είναι νούμερα, αλλά
μονάδες, ξεχωριστές προσωπικότητες. Για μας τους απλούς μεροκαματιάρηδες είναι
η αναγκαιότητα της κοινωνίας που έρχεσαι
εσύ, ως εργαζόμενος στο χώρο, να καλύψεις το βασικό αγαθό της κοινωνίας την
υγεία.
Για κάποιους άλλους είναι
νούμερα που όταν γράφονται ή εκφωνούνται με τόσο περισπούδαστο λόγο ηχούν στα
αυτιά μας ως το πιο δυσάρεστο,
αταίριαστο, δυσαρμονικό ηχητικό κατασκεύασμα.
Για μας τους απλούς μεροκαματιάρηδες
αυτό δεν μεταφράζεται σε νούμερα αλλά σε πλάγιο
ήχο μιας χρηματομηχανής.
Και
για να σκεφτούμε τώρα πως μια αυτοχρηματοδοτούμενη Α.Ε.- νοσοκομείο θα δράσει
στο κοντινό μέλλον ως ένας γνήσιος εντολοδόχος του εντολέα που λέγεται
Συγκυβέρνηση - Ευρωπαϊκή Ένωση-Τρόικα στο πλαίσιο του “εξορθολογισμού” δήθεν
της υγείας; Η λαϊκή θυμοσοφία “κόψε το λαιμό σου” θα έρθει στο προσκήνιο ως μη
έχων τίποτε άλλο.
Μεγαλύτερα νούμερα ίσον
περισσότερα "μπικικίνια" για τα λειτουργικά έξοδα βρε αδελφέ! Να
λοιπόν και το 25ευρω στις εισαγωγές από το 2014. Να και το 1ευρω σε κάθε έκδοση
συνταγής ! Να και η μεγαλύτερη συμμετοχή του ασθενή -χρήστη υγείας στις
εξετάσεις! Άντε να φορτώσουμε και τα
ασφαλιστικά ταμεία με μεγαλύτερα Κ.Ε.Ν! Άντε τέλος, αν υπάρχει τέλος, να
αυξήσουμε και τις πράξεις και τις διαδικασίες του νοσοκομείου!
Και για το ευκολοχώνευτο της
θρέψης αυτό θα επενδυθεί με το επιχείρημα ότι ο εργαζόμενος πρέπει να
συναινέσει για να έχει το δικαίωμα της
πληρωμής βρε αδελφέ!
Διαφορετικά…;
Διαφορετικά τι; αναρωτιέται ο
εργαζόμενος μεροκαματιάρης.
Διαφορετικά θα σε πληρώνω
έναντι και όταν έχω περίσσεια χρημάτων θα έρθει και η εξόφληση!
Μ`αυτά δεν γίνονται ανταπαντά
ο ανυποψίαστος εργαζόμενος .Και βέβαια γίνονται απειλεί ο εργοδότης
γιατί σε λίγο έρχεται ο άνεργος νοσηλευτής που με μπλοκάκι και 400ευρω(κοστίζει σαφώς
λιγότερα) θα είναι σε θέση να δώσει υπηρεσία, σε λίγο θα έρθει και η
ιδιωτική εταιρεία να διαχειριστεί
τμήματα και τομείς του νοσοκομείου(κοστίζει ακόμη λιγότερα ,2,8ευρω την ώρα οι
εργαζόμενοι στην ασφάλεια, καθαριότητα, πλυντήρια)
Αυτό βέβαια δεν νοείται ως τρομοκρατία από την πλευρά της
διοίκησης αλλά μια διαφορετική αντίληψη στο τρόπο που πείθει.
Και κατά τοιούτο τρόπο η “καλή” διοίκηση “ελαφρύνει” το νοσοκομείο από οικονομικά βάρη
και από την άλλη ισχυροποιεί την επένδυση κάποιων ιδιωτών.
Για μας τους απλούς μεροκαματιάρηδες αυτό
υποδηλώνει την προσπάθεια γιγάντωσης της
ιδ.πρωτοβουλιας, το ξεπούλημα της δημόσιας δήθεν δωρεάν υγείας σε
επιχειρηματικούς κύκλους.
Η
παραπάνω περιγραφή δεν έρχεται μόνο ως μια διαπίστωση της πραγματικότητας που
άλλωστε μπορεί να γίνει από πολλούς. Περισσότερο επιθυμεί να δώσει το στίγμα για
τις βασικές αιτίες της που μόνο μέσα στη
λειτουργία αυτού του οικονομικού σχηματισμού του (καπιταλισμός ) θα πρέπει να
αναζητηθούν. Στο σύστημα αυτό που η υγεία λογίζεται ως εμπόρευμα και αφού τα
εμπορεύματα εκτίθενται σε ράφια και όχι
μόνο, η υγεία από κοινωνική ανάγκη περνά
στη ζυγαριά της αγοραπωλησίας για να γίνει το ακριβοθώρητο αγαθό της λαϊκής
οικογένειας. Και αφού
αντιλαμβανόμαστε την αιτία, την πηγή του μολυσμένου νάματος πρέπει στη συνέχεια να τοποθετήσουμε ψηλά τον
πήχη στο σημείο εκείνο που αγώνες για
αντίσταση και διεκδίκηση θα είναι το κοινό σημείο αναφοράς του εργαζόμενου
λαού.
Δεν
μπορεί να μην είναι στην καθημερινή μας σκέψη και δράση το :
-ΟΛΟΙ
ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ
-ΚΑΜΙΑ
ΑΠΟΔΟΧΗ ΣΤΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΤΟΥ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥ ΤΟΥ ΝΟΜΟΥ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΑΘΕΣΙΜΟΤΗΤΑ
-ΚΑΜΙΑ
ΙΔΙΩΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΣΤΟ ΧΩΡΟ ΤΗΣ ΥΓΕΙΑΣ
-ΚΑΝΕΝΑ
ΚΛΕΙΣΙΜΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟΥ
-ΚΑΛΥΨΗ
ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΚΕΝΩΝ ΘΕΣΕΩΝ ΜΕ ΜΟΝΙΜΟ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ
-ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ
ΔΗΜΟΣΙΑ ΔΩΡΕΑΝ ΥΓΕΙΑ ΓΙΑ ΟΛΟ ΤΟΝ ΛΑΟ
*απόσπασμα
από τη “διαλεκτική της φύσης” του Φ. Ένγκελς