Ποια είναι η ψήφος που μπορεί να πονέσει, να αποτελέσει βόλι ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική της συγκυβέρνησης και της ΕΕ, στην πολιτική στήριξης του κεφαλαίου;
Αυτό το ερώτημα θα πρέπει να απαντηθεί στους εργαζόμενους πριν πάνε στην κάλπη την Κυριακή. Δεν πρέπει να υπάρχουν ούτε ερωτήματα ούτε αμφιβολίες.
Δεν πρέπει να υπάρχει καμιά αμφιβολία: Μόνο η ψήφος στο ΚΚΕ.
Γιατί η ψήφος στο ΚΚΕ θα είναι βόλι στην καρδιά του θηρίου, του πραγματικού αντιπάλου, των μονοπωλίων, του κεφαλαίου, της ΕΕ.
Ολοι αυτοί, περισσότερο από το πώς θα λέγεται ο επόμενος πρωθυπουργός, από το ποιος θα είναι αξιωματική αντιπολίτευση, από το αν υπάρχουν ΝΔ ή ΠΑΣΟΚ, νοιάζονται για τη σταθερότητα της αντιλαϊκής πολιτικής. Νοιάζονται οι βασικές πολιτικές δυνάμεις που θα εναλλάσσονται στην κυβέρνηση να είναι δεσμευμένες απέναντι στο κεφάλαιο και την ΕΕ.
Το έχει ομολογήσει, άλλωστε, κυνικά ο πρόεδρος του ΣΕΒ, λέγοντας ότι δεν ανησυχεί για το ποιος θα είναι στην κυβέρνηση, γιατί ξέρει ότι στο πλαίσιο του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης και της ΕΕ κάθε κυβέρνηση θα υπακούσει στους κανόνες της αγοράς.
Γιατί ξέρουν ότι όποιος ορκίζεται στην ανταγωνιστικότητα της οικονομίας και υποκλίνεται στον καπιταλισμό, θα συνεχίζει να υπερασπίζεται την καπιταλιστική κερδοφορία. Οποιος λέει «μέσα στην Ευρωπαϊκή Ενωση» είναι αναγκασμένος να υποτάσσεται στους κανόνες της, πολύ περισσότερο όταν ομολογεί πίστη τις δεσμεύσεις της.
Μια κυβερνητική εναλλαγή ποτέ δεν θα ικανοποιεί όλους τους επιχειρηματίες. Πάντα υπάρχουν κάποιοι που είναι πιο κοντά στο ένα ή άλλο κόμμα, όμως δεν ανησυχούν ούτε για τα κέρδη τους ούτε για την εξουσία τους. Αλήθεια, όμως, τι τους αφορά τους εργαζόμενους ποιοι επιχειρηματίες στηρίζουν ΝΔ και ποιοι ΣΥΡΙΖΑ; Ποιο το πρακτικό αποτέλεσμα για τους ίδιους;
Οταν εφοπλιστές λένε ότι θα στήριζαν το ψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ αν δεν κατέβαιναν αυτοπροσώπως υποψήφιοι στο Δήμο Πειραιά, ή όταν βιομήχανοι του φαρμάκου καλούν στην ψήφισή του τι σημαίνει αυτό για τους εργαζόμενους;
Θα τους φοβίσει μόνο η ψήφος στο ΚΚΕ.
Γιατί το ΚΚΕ πρωτοστατεί στην πάλη για να ανατραπεί όχι απλά μόνο μια κυβέρνηση, κάποιοι υπουργοί, αλλά συνολικά η αντιλαϊκή πολιτική. Γι' αυτό πρέπει να δυναμώσουμε με την ψήφο μας την κλοτσιά που θα διώξει οριστικά και αμετάκλητα αυτή τη φορά την αντιλαϊκή πολιτική και τους κυβερνητικούς φορείς της, όπως κι αν ονομάζονται αυτοί, όποια μάσκα κι αν φοράνε.
Γιατί δεν υπάρχουν πια τα περιθώρια οι εργαζόμενοι να βάζουν πλάτη για να αλλάζουν κυβερνήσεις, χωρίς όμως να αλλάζει η πολιτική. Δεν υπάρχει καιρός για άλλες απογοητεύσεις.
Γιατί δεν πρέπει να επαναλαμβάνεται το ίδιο λάθος που γίνεται για χρόνια τώρα. Λύση ούτε στα άμεσα, οξυμένα προβλήματα δεν θα υπάρξει μετά τις κάλπες αν στηριχθούν - ενισχυθούν κόμματα δεσμευμένα στην ΕΕ. Ούτε από τη δήθεν υπόσχεση για σταθερότητα της ΝΔ, ούτε από τη σικέ ανατροπή εντός των τειχών του ΣΥΡΙΖΑ.
Γιατί στις 26 του Μάη θα μετρήσει σε ποια θέση θα βρεθούν ο λαός και οι εργαζόμενοι, που σίγουρα με όποια κυβέρνηση δεν θα είναι στην εξουσία, από ποια θέση θα αντιμετωπίσουν την πολιτική της ΕΕ, τους αντιλαϊκούς «κανόνες της αγοράς» (βλέπε του καπιταλιστικού δρόμου), τη δράση του κεφαλαίου, των μονοπωλίων, τις πολιτικές των κυβερνήσεων που θα στηρίζουν.
Γι' αυτόν το λόγο στις 25 Μάη οι εργαζόμενοι πρέπει να σημαδέψουν σωστά με ένα κόκκινο βόλι. Αυτό θα πονέσει περισσότερο απ' όλα.
Αναδημοσιεύεται από την στήλη «Η Άποψή μας», Ριζοσπάστης Πέμπτη 22 Μάη 2014.