Ακούς τόσα, και θες να ξεστομίσεις τις πιο βαριές βρισιές. Το δίκιο ανεβαίνει από το στήθος σου στο λαιμό και σε πνίγει.
Διαβάζεις ότι είσαι "κορόιδο" για να περνάνε τα "στελέχη", "μπέικα". Τα στελέχη με τα τριμμένα σακάκια και τα λιωμένα παπούτσια. Που τα έλιωσαν μαζί σου, από 15 χρονών παιδιά στην υπόθεση του λαού. Στις διαδηλώσεις, στις καταλήψεις, στη γειτονιά, στα κάτεργα των καπιταλιστών.
Όταν σου κουνάνε το δάχτυλο σαν σύγχρονοι στρατοδίκες οι σιτιζόμενοι του πρυτανείου, ο Καρτερός, ο Παπαδημούλης, ο Κούλογλου, και τόσοι άλλοι, όλη αυτή η γλοιώδης φάρα, σου ανεβαίνει ένας κόμπος στο λαιμό.
Τα κοιλέντερα που χρόνια τώρα βυζαίνουν όπου βρουν, τα ΕΠΕΑΕΚ στα Πανεπιστήμια, τα ΕΣΠΑ, τα Γ΄ΚΠΣ, τις ΜΚΟ, τα ΙΝΕ και τα ΜΑΚΙΝΕ, τις ΟΚΕ φόρεσαν τη στολή του στρατοδίκη και σε κεραυνοβολούν.
Έτσι δεν ήταν πάντα; Οι σάπιοι μέχρι το μεδούλι ήταν πάντα οι "κύρρηκες της ηθικής". Οι κιοτήδες σου ζητάγαν να πεθάνεις για τα "υψηλά ιδανικά" της φυλής.
Έτσι βαφτίστηκαν οι χίτες αντιστασιακοί και οι Παπαδημούληδες θεματοφύλακες της "ηθικής της αριστεράς"...
Θες να βρίσεις.
Αλλά ξέρεις ότι οι πιο μεγάλες μάχες είναι μπροστά.
Εκεί, γρήγορα, ίσως πιο γρήγορα από ότι κι εμείς νομίζουμε, θα ξεκαθαρίσει η ήρα από το στάρι.
Γυρίζει ο τροχός, συνεχίζεται η ιστορία.
Παραφράζοντας τον ποιητή:
Απ' τους καρχαρίες γλύτωσα.
Τις τίγρεις τις εσκότωσα.
Δεν θα με καταβροχθίσουν οι κοριοί