Το ονοματολογικό της ΠΓΔΜ αποτελεί μέρος μιας ευρύτερης διευθέτησης που προωθείται στα Βαλκάνια, με στόχο την «ευρωατλαντική ολοκλήρωση» της περιοχής, με ένταξη όλων των κρατών - μελών στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ. Παράλληλα, η επιλογή αυτή εκφράζει στρατηγικές επιδιώξεις της ελληνικής αστικής τάξης να διαδραματίσει αναβαθμισμένο ρόλο στην περιοχή, να αναδειχτεί σε «πυρήνα του άξονα σταθερότητας», όπως δήλωσε ο υπουργός Αμυνας.
Αυτά είναι τα κριτήρια που καθορίζουν τη στάση της κυβέρνησης απέναντι στο ζήτημα της ΠΓΔΜ και σ' αυτά συμπίπτει με όλα τα άλλα αστικά κόμματα, παρά την προσπάθεια να κρυφτεί η συμφωνία τους στον κουρνιαχτό της ονοματολογίας και στις αλληλοκατηγορίες για το ποιος ευθύνεται που το ζήτημα παρέμενε εκκρεμές τα τελευταία 26 χρόνια.
Με τα ίδια κριτήρια και τότε
Με τα ίδια κριτήρια, όμως, καθόρισαν τη στάση τους η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και ο τότε Συνασπισμός, όταν προέκυψε το ζήτημα με την απόσχιση της «Δημοκρατίας της Μακεδονίας» από την ενιαία πρώην Γιουγκοσλαβία, το 1991, ως μέρος της συνολικότερης πορείας διάλυσης του ομόσπονδου κράτους, που επεδίωξαν και τελικά πέτυχαν τα ισχυρά ιμπεριαλιστικά κέντρα των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ, μετά τις ανατροπές στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες.
Τα ελληνικά αστικά κόμματα και ο οπορτουνιστικός «Συνασπισμός» συντάχθηκαν πλήρως με αυτά τα σχέδια, προσμετρώντας το συμφέρον της ελληνικής αστικής τάξης και τη συμμετοχή της στη διανομή της λείας από την επαναχάραξη των συνόρων και το άνοιγμα νέων πεδίων κερδοφορίας στη Βαλκανική.
Γι' αυτό όλα τα κόμματα, παρά τις επιμέρους επιφυλάξεις και διαφοροποιήσεις, στήριξαν την απόφαση που πήρε στις 16 Δεκέμβρη 1991 το Συμβούλιο των υπουργών Εξωτερικών της ΕΟΚ για την αναγνώριση της Κροατίας και της Σλοβενίας, υπογράφοντας στην πραγματικότητα την πράξη διάλυσης της πρώην ενιαίας Γιουγκοσλαβίας και ανοίγοντας τον «ασκό του Αιόλου» για την έξαρση των εθνικισμών, την αναζωπύρωση εμφύλιων πολέμων και βέβαια για την ανοιχτή ιμπεριαλιστική επέμβαση που ακολούθησε λίγα χρόνια μετά ενάντια στην πρώην Γιουγκοσλαβία.
Η κυβέρνηση της ΝΔ, με πρωθυπουργό τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, συμμετείχε ενεργά στις διεργασίες διάλυσης της πρώην ενιαίας Γιουγκοσλαβίας και ο τότε ΥΠΕΞ, Αντ. Σαμαράς, έβαλε την υπογραφή του στο κείμενο των ομολόγων του. Η απόφαση αυτή είχε χαρακτηριστεί από τη Γερμανία «μεγάλη επιτυχία» της εξωτερικής της πολιτικής, ενώ ΗΠΑ και ΝΑΤΟ συμμετείχαν επίσης ενεργά.
Σε ό,τι αφορά το ΠΑΣΟΚ και τη στάση του απέναντι στη διάλυση της πρώην ενιαίας Γιουγκοσλαβίας , ο Ανδ. Παπανδρέου εμφανίζεται να δηλώνει μετά τη δεύτερη σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, στις 13 Απρίλη 1992, ότι «ήταν λάθος» η αποδοχή από την κυβέρνηση της απόφασης των ΥΠΕΞ της ΕΟΚ, ενώ θα μπορούσε να ασκήσει βέτο, αλλά εστίασε στο γεγονός ότι εφόσον δέχτηκε την κοινοτική απόφαση, «θα έπρεπε τουλάχιστον να έχει εξασφάλιση για το όνομα Μακεδονία στο όνομα της Μακεδονίας των Σκοπίων».
Ωστόσο, λίγες μέρες νωρίτερα, ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ είχε συμφωνήσει στην αναγνώριση της Βοσνίας και της Κροατίας, στη συνάντηση των Ευρωπαίων Σοσιαλιστών στις Βρυξέλλες! Αλλά και ο τότε Συνασπισμός κατάπιε αμάσητη την ΕΟΚική απόφαση για διάλυση της πρώην Γιουγκοσλαβίας και το μόνο που βρήκε να πει, ήταν ότι «είναι θετικές και αξιοποιήσιμες» οι προϋποθέσεις που έθεσε η ΕΟΚ για την αναγνώριση της ΠΓΔΜ.
Πορεία ολέθρου κατά των λαών
Τα όσα ακολούθησαν είναι λίγο - πολύ γνωστά: Η υποδαύλιση των εθνικισμών και των συγκρούσεων στην πολυεθνοτική Βοσνία - Ερζεγοβίνη οδήγησε στον πόλεμο του 1992 - '95. Το ΝΑΤΟ στήριξε ανοιχτά τους Κροάτες και τους Μουσουλμάνους της Βοσνίας και ξεκίνησε αεροπορικές επιδρομές κατά των Σέρβων το 1994 και το 1995, αλλάζοντας το συσχετισμό στο πεδίο των μαχών.
Ακολούθησαν η Συμφωνία Ειρήνης «με το πιστόλι στον κρόταφο» του Ντέιτον (Νοέμβρη '95), που οδήγησε στην καντονοποίηση της περιοχής. Ενα χρόνο μετά την υπογραφή της Συμφωνίας, Αμερικανοί και Ευρωπαίοι (κυρίως Βρετανοί, Γερμανοί και Γάλλοι) θέριεψαν τους Κοσσοβάρους Αλβανούς αυτονομιστές του ΟΥΤΣΕΚΑ, που άρχισαν να διεκδικούν με ακόμη μεγαλύτερη ένταση την απόσχιση της επαρχίας από τη Σερβία.
Τον Ιούνη του 1998 έγινε η ΝΑΤΟική άσκηση «Αποφασιστικό Γεράκι», που ήταν πρόβα τζενεράλε για τη μετέπειτα ΝΑΤΟική επέμβαση. Το Γενάρη του 1999, αξιοποιώντας προσχήματα και προβοκάτσιες, το ΝΑΤΟ ξεκίνησε την επιχείρηση «κατά της εθνοκάθαρσης» και της «προστασίας των δικαιωμάτων των Αλβανών». Ακολούθησαν οι Συμφωνίες Ειρήνης του Ραμπουγιέ και του Παρισιού, που ουσιαστικά οδηγούσαν στην πλήρη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας και την απόσχιση του Κοσσυφοπεδίου.
Η άρνηση αυτού του εκβιασμού από την τότε κυβέρνηση της Γιουγκοσλαβίας οδήγησε στην αμερικανοΝΑΤΟική επέμβαση στις 24/3/1999, όπου για 78 μέρες βομβαρδιζόταν όλη η χώρα. Το τέλος του πολέμου, τον Ιούνη του ίδιου έτους, βρήκε το ΝΑΤΟ επικεφαλής των δυνάμεων κατοχής του Κοσσυφοπεδίου, ενώ οι Αμερικανοί δημιούργησαν εκεί τη μεγαλύτερη στρατιωτική τους βάση στο εξωτερικό, την υπερ-βάση Μπόνστιλ, στα σύνορα Κοσσυφοπεδίου - Αλβανίας.
Η Ελλάδα έπαιξε ρόλο προγεφυρώματος στην ιμπεριαλιστική επέμβαση του 1999, πυροδοτώντας μαζικές αντιπολεμικές - αντιιμπεριαλιστικές λαϊκές κινητοποιήσεις, στις οποίες πρωτοστάτησε το ΚΚΕ. Με την ολοκλήρωση της διάλυσης της ΟΔ της Γιουγκοσλαβίας , προωθήθηκε η λεηλασία των Βαλκανίων με το «Σύμφωνο Σταθερότητας για τη Ν/Α Ευρώπη», ενώ στήθηκε και το Διεθνές Δικαστήριο για το ξέπλυμα των ιμπεριαλιστικών εγκλημάτων.
Το ΚΚΕ κόντρα στο ρεύμα, με κριτήριο το λαϊκό συμφέρον
Κόντρα στο ρεύμα, το ΚΚΕ κατήγγειλε από την πρώτη στιγμή την πολιτική ΗΠΑ - ΕΕ ως υπαίτια για την κατάσταση στα Βαλκάνια. Ανέδειξε παράλληλα την ανάγκη διατήρησης των συνόρων, όπως αυτά διαμορφώθηκαν μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, σεβασμού στα δικαιώματα των μειονοτήτων, απεγκλωβισμού της Ελλάδας από την πολιτική του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, εξάντλησης όλων των δυνατοτήτων, ώστε να μη διαλυθεί η Γιουγκοσλαβία, αλλά να παραμείνει ενιαία.
Τον Φλεβάρη του 1992 η ΚΕ του ΚΚΕ έδωσε στη δημοσιότητα αναλυτικές θέσεις για τα Βαλκάνια, όπου υποδεικνύεται ως ένοχος «η πολιτική των ΗΠΑ και της ΕΟΚ, κυρίως της Γερμανίας, ο μεταξύ τους ανταγωνισμός για δημιουργία σφαιρών επιρροής και κατάκτηση νέων αγορών» και υπογραμμιζόταν ότι είναι μονόδρομος για τα συμφέροντα των βαλκανικών λαών μια πολιτική απόκρουσης των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων στην περιοχή.
Στον αντίποδα, καθ' όλη την πορεία διάλυσης της πρώην ενιαίας Γιουγκοσλαβίας , μέχρι τη σημερινή διευθέτηση των συνόρων στην ευρύτερη Βαλκανική (για την οποία κανείς δεν μπορεί να προβλέψει αν είναι οριστική...), οι αστικές πολιτικές δυνάμεις στην Ελλάδα κράτησαν την ίδια συνεπή στάση απέναντι στα συμφέροντα της αστικής τάξης. Στήριξαν τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς και τις επεμβάσεις, που αιματοκύλησαν λαούς στα Βαλκάνια, με «έπαθλο» τη συμμετοχή στη διαδικασία «ανασυγκρότησης» των Βαλκανίων, όπου η Ελλάδα ανέλαβε αναβαθμισμένο ρόλο, ως το μοναδικό έως τότε μέλος του ΝΑΤΟ και της ΕΕ.