Σε όλη του τη ζωή ο εργαζόμενος άνθρωπος στις ταξικές κοινωνίες, βρίσκεται αντιμέτωπος με μια διπλή εκμετάλλευση. Την εκμετάλλευση που υφίσταται στη διάρκεια της παραγωγικής του δραστηριότητας, όπου και εξαναγκάζεται να μοιράζει τον εργάσιμο χρόνο, στο διάστημα που αναπαράγει τα μέσα της ύπαρξής του και στο διάστημα που δουλεύει χωρίς αμοιβή, για λογαριασμό του αφεντικού, παράγοντας υπεραξία. Μιλάμε για κανονική κλοπή. Δίπλα σ' αυτή, έρχεται να προστεθεί μια άλλη, αυτή που υφίσταται σαν καταναλωτής του κοινωνικού προϊόντος, που ο ίδιος δημιούργησε. Σύμφωνα με τους αστικούς νόμους, ο εργαζόμενος, καλείται να πληρώσει φόρο για το μισθό του, φόρο για την αγορά μέσων διατροφής, ειδικό φόρο για το πετρέλαιο θέρμανσης, τη βενζίνη, φόρο για την αγορά, αλλά και τη μεταβίβαση του σπιτιού στα παιδιά του. Γενικώς, ο εργαζόμενος άνθρωπος, πληρώνει φόρους εφ' όρου ζωής, για να συντηρεί έναν κρατικό μηχανισμό, εχθρικό για τον ίδιο και την τάξη του.
Τους τελευταίους 21 μήνες η εργατική τάξη της χώρας, η φτωχή αγροτιά και οι αυτοαπασχολούμενοι, βρίσκονται αντιμέτωποι με μια ιταμή, βάρβαρη επίθεση, που εκδηλώθηκε μαζί με την οικονομική κρίση και πήρε τη μορφή του μνημονίου μεταξύ της ελληνικής κυβέρνησης και της τρόικας. Η επίθεση αυτή είναι πολυπλόκαμη, αγγίζει κάθε πλευρά της ζωής της εργατικής οικογένειας και απειλεί με βίαιη υποβάθμιση του βιοτικού της επιπέδου.
Πλευρά της επίθεσης αυτής, αποτελεί και η, πρωτοφανούς έκτασης, φορολογική επιδρομή που έχει εξαπολύσει το αστικό κράτος, ειδικά από το καλοκαίρι του 2011, όταν και ανακοινώθηκαν τα νέα σαρωτικά μέτρα του Μεσοπρόθεσμου Προγράμματος. Ενδεικτικά αναφέρουμε ότι μέχρι τώρα: Θεσπίστηκε η μείωση του αφορολόγητου ορίου, από 12.000 σε 5.000 ευρώ. Η μείωση των φορολογικών κλιμακίων. Η επιβολή «έκτακτης» εισφοράς στα εισοδήματα, αρχής γενόμενης από το 2010 έως και το 2014. Η επιβολή «τέλους» στα ακίνητα με βάση τα τετραγωνικά που αναγράφονται στα τιμολόγια της ΔΕΗ, καθώς και η επιβολή φόρου επιτηδεύματος για τους ελεύθερους επαγγελματίες. Και μαζί με όλα αυτά, καθιερώνονται και νέα τεκμήρια διαβίωσης, για ακίνητα και ΙΧ αυτοκίνητα, τα οποία, σε συνδυασμό με την εφαρμογή του προσωπικού τεκμηρίου (3.000 για τον άγαμο, 5.000 για οικογένεια) θα οδηγήσουν εκατομμύρια φτωχούς φορολογούμενους, άνεργους, υποαπασχολούμενους κ.ο.κ., στην υποχρέωση να πληρώσουν για πρώτη φορά φόρο εισοδήματος, στα μεταπολεμικά χρονικά, αφού για να στηρίξουν τη φιλομονοπωλιακή τους πολιτική μετέτρεψαν τα τεκμήρια από εργαλείο εντοπισμού της φοροδιαφυγής σε εφιάλτη των χαμηλόμισθων και μικροσυνταξιούχων. Και δεν είναι μόνο αυτά. Εχουν ήδη ψηφίσει την κατάργηση της φοροαπαλλαγής για το πετρέλαιο θέρμανσης, ενώ στις «εκκρεμότητες» βρίσκεται ακόμα, ο σφαγιασμός των φορολογικών απαλλαγών (ιατρικά έξοδα, τόκοι στεγαστικών δανείων, ενοίκιο κατοικίας κ.ά.) τα οποία προβλέπονται στο υπό κατάρτιση φορολογικό νομοσχέδιο, ενώ επίσης στα έξοδα μέσω αποδείξεων δεν περιλαμβάνονται βασικά και μεγάλα έξοδα, όπως το φως, το νερό, το τηλέφωνο.
Είναι ολοφάνερο. Εχουμε να κάνουμε με μια πολιτική αδίστακτη που υπηρετείται από αδίστακτους ανθρώπους, που απειλούν ως τη ρίζα της, τη ζωή των λαϊκών στρωμάτων. Η αντίσταση στην πολιτική στήριξης του μεγάλου κεφαλαίου και των εκπροσώπων του, η πάλη για την οριστική ανατροπή της, το άνοιγμα του δρόμου για τον επαναστατικό μετασχηματισμό της κοινωνίας προς το σοσιαλισμό, κομμουνισμό, προβάλλει ως μονόδρομος.
Θανάσης ΚΑΝΙΑΡΗΣ
(αναδημοσίευση από τον ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ 10/1/12)