Του Τάκη Βαρελά (902.gr)
«Το μέλλον ξεκίνησε» είπε το ΠΑΣΟΚ του Σημίτη το 2000.
«Το μέλλον ξεκίνησε» είπε ο ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα το 2015.
Μάλιστα, η σοσιαλδημοκρατία ντύθηκε «αριστερά στα κόκκινα» και κάνει restart - επανεκκίνηση με το ίδιο σλόγκαν. Ταυτοποιήθηκε, σηματοδοτήθηκε αμυντικά, για να πει: «Το ΠΑΣΟΚ είναι εδώ, ενωμένο δυνατό», κλείνοντας το μάτι καταρχήν στους ψηφοφόρους που του προέκυψαν από το ΠΑΣΟΚ, υπονοώντας «εμείς είμαστε φυσική συνέχεια».
Τόσο απλά αλλά και τόσο καθαρά.
Δια της «ιδίας ρεκλάμας» που έλεγαν και οι παλιοί διαφημιστές.
Επί της ιδίας και επί της ουσίας όμως! Άσχετα αν πέρασαν 15 χρόνια με τη διαφορά ότι την κουβαλά η βαθιά αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ;
Για να δούμε τη διαδρομή του σλόγκαν «το μέλλον ξεκίνησε» του 2000, με την άλλοτε κραταιά σοσιαλδημοκρατία του Σημίτη, από τότε μέχρι σήμερα:
- Μήπως δεν εφαρμόζονταν μία προς μία οι οδηγίες της ΕΕ, για πετσόκομμα κάθε εργατικού δικαιώματος, μισθών, συντάξεων;
- Μήπως το μέλλον τους δεν έσπειρε 1.600.000 ανέργους; Δεν έκλεισε εργοστάσια;
- Μήπως σήμερα δε μειώθηκε το προσδόκιμο όριο ζωή του λαού στα 78 χρόνια από τα 83;
Μήπως;
Το «μέλλον που ξεκίνησε» το 2000, δεν ήταν αυτό, που, με όποια κυβέρνηση και αν ερχόταν, νομοθετούσε τα πιο βάρβαρα μέτρα, εκτελώντας, άνευ πυρός, ένα λαό ολόκληρο;
Έχει τόση μεγάλη σημασία, αν τα μέτρα πάρθηκαν με μνημόνιο, συμβόλαιο, με σκληρή ή μαλακή διαπραγμάτευση; Ή ότι στο δια ταύτα το αποτέλεσμά τους είναι: ο λαός στην κόλαση και οι πλουτοκράτες στον παράδεισο.
Έρχεται τώρα, μετά από 15 χρόνια, ο ΣΥΡΙΖΑ και κάνει restart. Επανεκκίνηση, κραυγάζοντας με τον αέρα της μεταλλαγμένης Αριστεράς:
- «Το μέλλον ξεκίνησε!»
- «O ΣΥΡΙΖΑ είναι η Ευρώπη που αλλάζει!»
Επιβεβαιώνοντας τον Μπρεχτ στο ποίημά του «Η παρέλαση του Παλιού Καινούργιου»:
«Στεκόμουν πάνω σ' ένα λόφο κι είδα το Παλιό να πλησιάζει, μα ερχόταν σα Νέο.
Σέρνονταν πάνω σε καινούργια δεκανίκια που κανένας δεν είχε ξαναδεί και βρομούσε νέες μυρουδιές σαπίλας που κανείς δεν είχε ξαναμυρίσει.
Η πέτρα που πέρασε κατρακυλώντας ήταν η νεότερη εφεύρεση...»
Πώς να το κάνουμε κύριοι ηγέτες του ΣΥΡΙΖΑ; Ντυθήκατε το παλιό καινούριο και προσφέρετε ξαναζεσταμένο φαγητό και ψίχουλα στο λαό.
Πώς να το κάνουμε; Οι αγωνιστικές παραδόσεις του λαού δεν εξαργυρώνονται με ένα πιάτο φαΐ, λίγο φως, λίγη ζεστασιά. Αυτά είναι κατακτημένα, ως ηθικό δικαίωμα της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.
Αλλάζετε το σερβίτσιο, αλλά στο τραπέζι σας δε βρίσκονται τα συμφέροντα του λαού.
Το χρέος δεν είναι χρέος του λαού. Είναι εργαλείο υποταγής και υποτέλειας των λαών.
Το δίλημμα που θέτει, το νέο που ντύθηκε παλιό, είναι αν θα δεθεί ο λαός με αλυσίδες ή με νταϊράπ!
Ο ΣΥΡΙΖΑ, από καιρό, πήρε το δρόμο της συμπόρευσης με τα άλλα κόμματα του ευρωενωσιακού τόξου και δεν έχει γυρισμό. Δεσμεύεται από την ΕΕ και από παντού. Και συμφωνεί.
Άλλωστε, αυτό λέει ο ίδιος: «Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι η Ευρώπη που αλλάζει!» Η ΕΕ δηλαδή.
Η ηγεσία του συνειδητά πλέον δε δίνει μόνο ανάσα στο σύστημα. Πουλά ελπίδα, αφοπλίζει το λαϊκό κίνημα και δε θα διστάσει αύριο και να συγκρουστεί ανοιχτά με αυτό.
Γίνεται πλέον μια από τις ατμομηχανές του δικομματισμού στη χώρα μας.
Γι' αυτό δεν υπάρχουν αυταπάτες!
Άλλωστε, έτσι όπως διαμορφώθηκε πολιτικά ο ΣΥΡΙΖΑ, είναι σημαδεμένο χαρτί, όποια διαπραγμάτευση κι αν κάνει.
Έχει τα όριά του, εκεί ακριβώς που τα έθεσε, τα αποφάσισε: Η ΕΕ, το ΝΑΤΟ, το ΔΝΤ κλπ.
Όλα τα άλλα περί «αυτοδυναμίας της Ελλάδας, αυτοδυναμίας του λαού...» είναι να είχαμε να λέγαμε...
Πέντε πάνω, πέντε κάτω, δε θα τα χαλάσουμε για μια ρίζα ελιά, λέγαν παλιά στα προξενιά.
Πάντα τα έβρισκαν. Και ο ΣΥΡΙΖΑ τα έχει βρει.
Είναι αποφασισμένος να κυβερνήσει για το συμφέρον της «Ευρώπης που αλλάζει» και γνωρίζει ότι υπάρχουν κόμματα - μαξιλάρια και πρόθυμοι βγαλμένοι από τα σωθικά του αστικού συστήματος.
Άρα, τι νόημα έχει η ψήφος σε αυτά τα κόμματα; Όσο πιο δυνατά βγουν, τόσο το χειρότερο για το λαό.
Αυτό δεν είναι το συμπέρασμα τόσων χρόνων;
Η πραγματική αξία της ψήφου για την επόμενη μέρα είναι η ενδυνάμωση του ΚΚΕ.
Από την ισχυροποίηση του ΚΚΕ εξαρτάται η δυναμική των κοινωνικών συμμαχιών.
Η υπερψήφιση του ΚΚΕ είναι η πραγματική απάντηση στην καρδιά του καπιταλιστικού συστήματος, γεννήτορα των τόσων δεινών των εργαζομένων και του λαού.