να κρατήσει την οργή και την αγανάκτηση εντός των ορίων του συστήματος, να ακρωτηριάσει πιθανές ριζοσπαστικές τάσεις, να σπείρει κανούριες αυταπάτες για εύκολες λύσεις.
Τι λέει με λίγα λόγια; Αν περάσουμε στη δραχμή η ελληνική οικονομία θα γίνει πιο ανταγωνιστική, θα αυξηθούν οι επενδύσεις, δεν θα χρειάζονται μέτρα λιτότητας.
Ένα-ένα:
-για να γίνει πιο ανταγωνιστική μια καπιταλιστική οικονομία θα πρέπει να αυξηθεί το περιθώριο κέρδους. Αυτό σημαίνει μεγαλύτερη άντληση υπεραξίας από τον κάθε εργαζόμενο ξεχωριστά. Άρα, πιο φτηνή εργατική δύναμη που θα προκύψει αυτόματα μέσω της πολιτικής υποτίμησης-διολίσθησης της νέας δραχμής. Και εδώ συμβαίνει το εξής παράδοξο: αυτό που αρνούνται ως ενδεχόμενο οι οπαδοί της δραχμής (η υποτίμηση) είναι ο βασικός λόγος για τον οποίο επιζητούν την αλλαγή νομίσματος. Αν δεν υπάρξει υποτίμηση, αλλά σταθερή ισοτιμία ποιος ο λόγος να βγούμε από το ευρώ.
-θα αυξηθούν οι επενδύσεις. Όμως οι επενδύσεις στον καπιταλιστικό κόσμο γίνονται άναρχα, και σε τομείς όπου το κεφάλαιο έχει γρήγορο και μεγάλο κέρδος. Επενδύσεις λοιπόν θα γίνουν μόνο αν βασιλεύει ο εργασιακός μεσαίωνας, οι μισθοί των 200 ευρώ, η ελαστικότητα κτλ. Αλλιώς γιατί να έρθει σε εσένα ο "επενδυτής" και να μην πάει αλλού;
-δεν θα χρειάζονται μέτρα λιτότητας; Οι της δραχμής κλείνουν το μάτι υπονοώντας ότι θα "κόψουν χρήμα" για να χρηματοδοτήσουν ελλείματα και κοινωνικές παροχές. Μόνο που οι νόμοι του καπιταλισμού είναι αμείλικτοι. Σε αυτή την περίπτωση την αξία του νομίσματος την τρώει ο πληθωρισμός, η εργατική δύναμη γίνεται ακόμα πιο φτηνή, το βιοτικό επίπεδο του λαού βυθίζεται. Εκεί ο καπιταλισμός ΜΙΑ απάντηση δίνει: δημοσιονομικά μέτρα και σκληρή λιτότητα! Γι' αυτό σε όλες τις χώρες της ΕΕ εκτός ευρωζώνης η λιτότητα και η δημοσιονομική πειθαρχία είναι κυρίαρχο δόγμα. Μπορεί να μας υποδείξουν οι της δραχμής έστω μια καπιταλιστική οικονομία που να κατάφερε να πετύχει ανάπτυξη χωρίς λιτότητα και ανεργία;
Αν ανοίξει κανένας την ιστοσελίδα iskra θα διαπιστώσει "που βαράνε τα σφυριά". Όλες οι δυνάμεις, από (αυτοαναγορευόμενα) "ιστορικά στελέχη της αριστεράς" μέχρι ημιμαθείς νεοσσούς, από φασιστοειδή στυλ Καζάκη έως ευγενείς αστόπαιδες στυλ Λαπαβίτσα, από Κατσανέβες έως τις πολλάκις "εξαπατηθείσες κορασίδες" της Ανταρσύα, όλοι μαζί, μα όλοι μαζί βαράνε το ΚΚΕ.
150 χρόνια εργατικού κινήματος, ίδια η δουλειά του οππορτουνισμού: να διαλύσει, να συγχύσει, να συκοφαντήσει, μη και ξεφύγει κανένα πρόβατο από το μαντρί των αστών.
Τι διαφορετικό να περιμένεις από το κόμμα της δεκάρας από φτηνούς δεκάρικους, από χιλιοειπωμένα συνθήματα, από χυδαίο αντικομμουνισμό.
Κι όταν σε λίγο καιρό κι αυτά θα έχουν ξεφτίσει, όταν ακόμα μια φορά οι "ρηξικέλευθες" προτάσεις τους θα έχουν γίνει τρίχες που τις σκόρπισε ο αέρας, έχει ο θεός. Πάλι κάτι "νέο" θα βρεθεί, κάποια "νέα" καραμέλα, και φτου κι απ΄την αρχή.
Φτάνει, εσύ, εγώ, εμείς να μη βγούμε απ' το μαντρί.
Επειδή, όμως είμαστε αρκετοί αυτοί που βαρεθήκαμε τις αερολογίες τους, τις "εναλλακτικές" τους, τα "σχέδιά" τους, ας τους στείλουμε στο γέρο-διάολο μαζί με με τη συντροφιά τους, όλο το ξεφτιλισμένο "πολιτικό προσωπικό" και τα αφεντικά του...
Στο γέρο-διάολο κι αυτοί και οι τρύπιες δεκάρες τους...
