Ενα σαδιστικό σύστημα προνοιακών παροχών και επιδομάτων ανεργίας εφαρμόζεται στη Μεγάλη Βρετανία. Καταδιώκει και βασανίζει ακούραστα τους άνεργους, τους πολύ χαμηλόμισθους εργαζόμενους και τους εξαθλιωμένους δικαιούχους, ενώ παράλληλα τους εξαναγκάζει να δουλεύουν σχεδόν τσάμπα ή και τσάμπα για το κράτος και τους επιχειρηματίες. Οι κανόνες αυτού του συστήματος «παροχών» κάνουν ξεκάθαρο και το στόχο του: Το ζητούμενο δεν είναι ο άνεργος να βρει δουλειά και να ζει αξιοπρεπώς από αυτήν - άλλωστε στον καπιταλισμό οι δουλειές δεν φτάνουν για όλους, πόσο μάλλον οι δουλειές με αξιοπρεπή μισθό και στοιχειώδη δικαιώματα. Το ζητούμενο είναι ο άνεργος να κοστίζει όσο το δυνατόν λιγότερο στο κράτος και τους εργοδότες, να μάθει να ζει με την ανέχεια, τον τρόμο, την εξάρτηση από το κράτος, το οποίο ελέγχει και ορίζει τη ζωή του, να εξαναγκάζεται να εργαστεί με τους χείριστους όρους εκμετάλλευσης.
Η ζωή όσων ζουν από τα επιδόματα είναι ένα διαρκές κυνηγητό από τα Κέντρα Απασχόλησης (Job Centre Plus), που λειτουργούν ως μηχανισμός καταστολής και στα οποία οι υπάλληλοι κάνουν τη δουλειά του «επιστάτη», με στόχο να τσακίσουν συνειδήσεις υπό την απειλή της πείνας. Οι απειλές και οι κυρώσεις με διακοπή του επιδόματος - που είναι ο μόνος πόρος του ανέργου - είναι καθημερινές και παράλογες. Το άγχος είναι τρομερό, γιατί ο άνεργος δεν ξέρει «από πού θα του έρθει» η τιμωρία. Το νομικό πλαίσιο που καθορίζεται από τις κυβερνήσεις - Εργατικών ή Συντηρητικών - είναι εσκεμμένα «θολό», ώστε «κουμάντο» να κάνει ο υπάλληλος που αναλαμβάνει τον κάθε άνεργο, με τη γενική οδηγία «να κόβει» όσους περισσότερους μπορεί, και με βάση αυτήν του την επίδοση αξιολογείται από την Υπηρεσία. Η εκάστοτε κυβέρνηση εμφανίζεται ότι «νοιάζεται», ότι «παρέχει» το «δίχτυ προστασίας», οι όποιες «αδικίες» είναι «στρεβλώσεις των υπαλλήλων».
Παράλληλα, η κρατική προπαγάνδα επικεντρώνεται στη διάσπαση της εργατικής τάξης και καλλιεργεί τον κοινωνικό ρατσισμό, για να δικαιολογηθούν οι περικοπές, οι αυστηροί κανόνες και οι έλεγχοι. Ενδεικτικά: Φταίνε οι «ανάπηροι μαϊμού», που θέλουν να κάθονται και να ζουν από τα επιδόματα. Οι άνεργοι που «βολεύονται» στη φτώχεια. Οι Βρετανοί των χαμηλών στρωμάτων και οι μετανάστες, που κάνουν παιδιά μόνο και μόνο για να παίρνουν τα αντίστοιχα επιδόματα...
Μετά την περίπτωση της Γερμανίας, που παρουσιάσαμε στο προηγούμενο φύλλο του Σαββατοκύριακου, ο «Ριζοσπάστης» δίνει σ' αυτό το φύλλο συνέχεια, με τους μηχανισμούς διαχείρισης της ανεργίας και της φτώχειας στη Μ. Βρετανία.