«Ξεράδια»!

 

«Δεν ξέρουμε πόσο θα διαμορφωθεί το έλλειμμα για το 2011»!
Αυτή είναι η δήλωση του αρμόδιου υφυπουργού Οικονομίας, του Φ. Σαχινίδη.
Αλλά, αν δεν κάνουμε λάθος, όλα αυτά τα αβίωτα που βιώνει ο ελληνικός λαός,
τα υφίσταται - υποτίθεται - για το έλλειμμα. Για την «τιθάσευση» του ελλείμματος. Για το «νοικοκύρεμα» του ελλείμματος. Για τη «μείωση» του ελλείμματος...

*

Και να 'σου, αυτοί που προΐστανται της διαδικασίας αφαίμαξης του ελληνικού λαού, έρχονται τώρα
- με εκείνο το ατσαλάκωτο ύφος του «τεχνοκράτη» που έχει πάντα δίκιο -
και μετά από δύο χρόνια μέτρων, κι άλλων μέτρων, αλλεπάλληλων μέτρων πόνου και δυστυχίας, δηλώνουν με απόλυτη φυσικότητα
ότι «δεν ξέρουν» πού θα εκτιναχτεί το έλλειμμα!
«Δεν ξέρουν» - λένε - πού θα φτάσει το έλλειμμα για το οποίο - υποτίθεται - ότι επιβάλλουν τη μια βαρβαρότητα μετά την άλλη!

*

Σε άλλες περιπτώσεις, ως αντίδραση, ως απάντηση του λαού στο «δεν ξέρω» τους, θα αρκούσε το... «ξεράδια»!
Καλύτερα, όμως, και όχι για λόγους «καθωσπρεπισμού», ούτε για λόγους αποφυγής της... καταφρόνιας περί «λαϊκισμού», αλλά για λόγους ουσίας, να υπερβούμε το θυμικό. Να διαβάσουμε ψύχραιμα όσα κρύβονται πίσω από το «δεν ξέρω» τους.
Γιατί, τελικά, αυτό το «δεν ξέρουμε» συνιστά ομολογία και αποκάλυψη της πραγματικότητας.

*

Η πραγματικότητα, λοιπόν, είναι πως «δεν ξέρουν» πού θα φτάσει το έλλειμμα γιατί, πολύ απλά, όσα κάνουν και ό,τι διαπράττουν, όλος αυτός ο κατήφορος της λαϊκής πτώχευσης
δεν έχει σχέση ούτε με την «τιθάσευση» των χρεών, ούτε με τη «μείωση» των ελλειμμάτων.

*

Τα ελλείμματα και τα χρέη,
που οι κυβερνώντες «δεν ξέρουν» πού θα διαμορφωθούν, αλλά από τα οποία - υποτίθεται - θέλουν να μας «σώσουν» επιβάλλοντας ανελέητη λιτότητα,
είναι το πρόσχημα των οικονομικών θηριωδιών τους
και των μέτρων της κοινωνικής κτηνωδίας τους.

*

Οι κυβερνώντες που μας ομολογούν ότι «δεν ξέρουν» ούτε τι λένε ούτε τι κάνουν με το έλλειμμα, εκείνο που αντίθετα γνωρίζουν άριστα, είναι ότι
η καπιταλιστική κρίση - που εκδηλώνεται με χρέη και ελλείμματα και ανατροφοδοτείται από αυτά - πρέπει και μπορεί να αποτελέσει μια τεράστια, διπλή μάλιστα, «ευκαιρία» για τους κεφαλαιοκράτες.
Ευκαιρία ώστε μέσα στην κρίση οι πλουτοκράτες

α) να ελαχιστοποιήσουν το λεγόμενο «εργατικό κόστος» ισοπεδώνοντας τα μισθολογικά και εργασιακά δικαιώματα, και έτσι ρίχνοντας στα κατώτατα όρια τη ζωή του εργάτη να επωμιστούν μικρότερη ζημιά από την κρίση που οι ίδιοι δημιούργησαν φορτώνοντας το μεγαλύτερο μέρος της κρίσης στους είλωτες, και

β) να διαμορφώσουν το έδαφος με τη λήψη «διαρθρωτικών», δηλαδή σαρωτικών μέτρων - εντός της κρίσης - ώστε στη φάση της οικονομικής ανάκαμψης, όταν και όπως αυτή ακολουθήσει, να έχουν εξασφαλίσει τους όρους της νέας ακόμα μεγαλύτερης κερδοφορίας τους.

Για να επιτύχουν τους στόχους τους:

• Αξιοποιούν προπαγανδιστικά τα χρέη και τα ελλείμματα που οι ίδιοι δημιουργούν, για να υποτιμήσουν την αξία της εργατικής δύναμης στα χαμηλότερα επίπεδα.
• Χρησιμοποιούν τη χρεοτρομοκρατία και την ελλειμματοτρομοκρατία για να υποβιβάσουν την τιμή της εργασίας και να διευρύνουν ως δήθεν «αντιυφεσιακό μέτρο» τις στρόφιγγες της δικής τους χρηματοδότησης στο όνομα της επικείμενης «ανάπτυξης».
• Εντείνουν την καπιταλιστική εκμετάλλευση μέσα από την καταβαράθρωση των μισθών, τη διάλυση των εργασιακών σχέσεων, την κατάργηση των εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων.

Και όλα αυτά στο όνομα της «αντιμετώπισης» των ελλειμμάτων - που όμως «δεν ξέρουν» πού θα φτάσουν!

*

Στην πραγματικότητα, δηλαδή, το κεφάλαιο
- που οι πολιτικοί του εκπρόσωποι «δεν ξέρουν» πού θα φτάσει το έλλειμμα -
ξέρει επακριβώς τι θέλει.
Ξέρει, δηλαδή, ότι
η εκμετάλλευση του εργάτη πρέπει να ενταθεί μέχρι τα ακρότατα όρια, ώστε να αποτελέσει το λίπασμα για την απομύζηση ακόμα μεγαλύτερης μάζας υπεραξίας μέσα από την περισσότερη απλήρωτη δουλειά του μισθωτού σκλάβου.
Τον οποίο εργάτη συνειδητά θα τον έχουν οδηγήσει, με πρόσχημα τη μείωση των ελλειμμάτων,
- εκείνων των ελλειμμάτων που όμως «δεν ξέρουν» (!) πού θα φτάσουν -
να δουλεύει για μισό κομμάτι ψωμί εις τον αιώνα τον άπαντα!

*

Ολα αυτά, φυσικά, ισοδυναμούν με την εξολόθρευση του λαού.
Πράγμα που ο κ. Σαχινίδης, οι περί τον Σαχινίδη, οι υπό τον Σαχινίδη και οι προϊστάμενοι του κ. Σαχινίδη, το επιθυμούν, το επιδιώκουν και το ξέρουν.
Σε αντίθεση με το πού θα φτάσει το έλλειμμα. Για το οποίο... «δεν ξέρουν». Και για το οποίο, στην πραγματικότητα, δευτερευόντως ενδιαφέρονται.