Το έργο του Γιάννη Ξανθούλη είναι μια πικρή σάτιρα για μια πραγματικότητα επίκαιρη ακόμα. Σκουπίδια είναι τα όνειρα κάποιων ανθρώπων που ζωντανεύουν για να καυτηριάσουν όσα συμβαίνουν στις ζωές μας χωρίς δική μας υπαιτιότητα.
«Ένα έργο σπονδυλωτής απελπισίας με γελαστικό έρεισμα. Παροπλισμένες φιγούρες και αισθήματα που έρχονται στην επιφάνεια με την επίφαση μιας γιορτής εκατό χρόνια μετά τον παρόντα χρόνο. Αυτό ήταν το σκεπτικό – αφορμή για να παρελάσουν τα πρόσωπα των σκουπιδιών με τα τραγελαφικά αφηγήματά τους» (Γιάννης Ξανθούλης)
Σ’ αυτή τη σουρεαλιστική φουτουριστική γιορτή ζωντανεύουν τα «σκουπίδια-όνειρα» που μας προετοιμάζουν για όσους «γνώριμους» θα συναντήσουμε επί σκηνής:
Τον μικρο-κλέφτη Οδυσσέα που μπαινοβγαίνει στις φυλακές, ενώ οι πάσης φύσεως Μεγάλοι Αρχικλέφτες μένουν ατιμώρητοι,
την αποκλειστική νοσοκόμα Σάντα Ζουμπουλιά την Απαλλάχτρια που ‘λυτρώνει’ τους ασθενείς της βαριά άρρωστης Ελλάδας,
τη μάνα-φάντασμα που στοιχειώνει τα όνειρα του γιου της θυρωρού στην οδό Σκουφά, στην πρωτεύουσα των σκουπιδιών,
τον βιοπαλαιστή Στέλιο Μανίτσα που δε σταματάει να δουλεύει ακόμα και στον ύπνο του, σε μία Ελλάδα πρωινή, μία βραδινή και μία του ονείρου,
τους ηλικιωμένους συνταξιούχους που αποφασίζουν να ενώσουν τις μισές τους συντάξεις μ’ ένα γάμο,
και τη μάνα φρικιό, Βασιλική Μετατρούλου, που βρίσκει τον πραγματικό της εαυτό προσφέροντας τις υπηρεσίες της καρδιάς της σ’ αυτούς που οι «χρηστοί πολίτες» αποκαλούν περιθώριο.